Արցախի այսօրվա վիճակը Նիկոլի ու Արայիկի համաձայնեցված ու ներդաշնակ գործունեության արդյունքն է։ էս ամենը չէր լինի, եթե էդ ներդաշնակությունը չլիներ։

Նիկոլը շարունակում է կրկնել, որ «խաղաղությունն իր համոզմունքն է, իր դիրքորոշումը, և դա այն է, ինչին ինքը հավատում է»: Բայց 2020-ի օգոստոսին, երբ Սարդարապատում «Մարտական խաչի» շքանշան էր բաժանում Տավուշի դիրքային հաղթական մարտի 72 մասնակցի ու Ազգային հերոսի կոչում շնորհում 73-երորդին, խաղաղությունը, ոնց որ թե, նրա համոզմունքը չէր: Ու դրան ինքը չէր հավատում: Սակայն ազգային ու մարդկային արժանապատվությունից զերծ պարտվողական խաղաղությունը դարձրել է իր համոզմունքը՝ փորձելով դա փաթաթել ողջ ազգաբնակչության վզին:

Շատերիս աչքին անպտուղ զբաղմունք է թվում Ալիևի ու Նիկոլի հայտարարություններին արձագանքելը, քանզի դրանք առավելս մտավարժանքներ են՝ զուրկ առողջ տրամաբանությունից ու ողջախոհությունից:

Կառավարության կողմից շրջանառության մեջ է դրվել նախագիծ, որի համաձայն, ձեզ կարող են փողոցում ծեծել, թալանել, բռնաբարել, սպանել կամ՝ բոլորը միասին և «գործուն զջալու» շնորհիվ ազատվել պատասխանատվությունից ու պատժից:

Աչքի անցկացրի վարչապետ կոչեցյալի «Եվրանյուզ»-ին տված հարցազրույցի տեքստը։ Անկախ այդ արարածի նկատմաբ իմ վերաբերմունքից՝ նա ներկայացնում է Հայաստանը։ Պատկերացնում եմ այդ հարցազրույցն ունկնդրած եվրոպական երկրների բնակիչների զարմանքը, արհամարհանքը, խղճահարությունը Հայաստանի և ողջ հայ ժողովրդի նկատմամբ։

Եթե մենք ձայն ենք տալիս որևէ թեկնածուի, դա չի նշանակում, որ նրան լավություն ենք արել, ու նա մեզ պարտք է։

Շուրջ երեք տարի է` Նիկոլն ու իր շայկան, սկզբնական շրջանում զգուշորեն ու քողարկված, հետո արդեն տոտալ կերպով, բերանի ծամոն սարքած խոսում են «արժանապատիվ խաղաղության» մասին։ Ամեն օր կառավարության նիստին կրկնում, թե «խաղաղության օրակարգն այլընտրանք չունի»։

Կապիտուլյանտ Նիկոլի մամլո ասուլիսի ժամանակ որոշ լրագրողների կողմից հնչեցված հարցերը հիստերիա են առաջացրել սորոսականների մոտ:

Ժամանակին, երբ թշնամու հենց այս ծրագրերի մասին խոսում էի, ինձ որոշ իմաստակներ մեղադրում էին խուճապ տարածելու մեջ, այնինչ, նպատակը վտանգների կանխարգելման համար քայլեր հուշելն էր։

Պետականաշինության հիմնական դրույթներից մեկը կայանում է նրանում, որ պետության կողմից հետապնդվող որևէ գլոբալ նպատակ միայն այն ժամանակ կարող է համարվել իսկական նպատակ, եթե այն հասկանալի է հասարակությանը և արտացոլում է նրա շահերը։