Զենք ձեռք բերելը պետության համար ամենակարևոր գործերից մեկն է, մանավանդ, երբ այդ զենքը միայն պաշտպանականից անցնում է նաև հարձակողական բնույթի։ Բայց սխալ եմ համարում այդ մասին մանրամաների հրապարակումը, մանավանդ որ, թշնամին կարող է դրանց դեմ պայքարի իր մեթոդներն ու զենքերը ունենալ։
Ցավոք, Արցախի բռնի հայաթափումը ստվերեց այն աննկարագրելի հերոսական արժանապատիվ կռիվը, որ մղել են մեր արցախցի երիտասարդները սեպտեմբերի 19-20-ի պատերազմում:
Հաճախ եմ լսում սեղանի շուրջ, փողոցում, աշխատատեղում.
«Դե ի՜նչ եք դիմադրել, ընդամենը մի օր… «Морские котики» սպեցնազին Սադամ Հյուսեյնի 14-ամյա թոռը «կզզացրել ա», 6 ժամ դիմադրություն է ցույց տվել՝ սպանելով 20 հատուկ ջոկատայինի»։
Իհարկե բազմաթիվ հերոսական դրվագներ են եղել, որ չենք իմացել ու չենք էլ իմանա. թե ինչպես է մեկն իր ընկերոջը փրկել, թե ինչպես է մյուսը մինչև վերջ կանգնել իրեն վստահված հողակտորի վրա:
Ռեալիզմը գոյատևման ու պայքարի հիմքն է (հայ իրականության մեջ իրատեսին հաճախ խառնում են հոռետեսի հետ, որը, հավանաբար, մի կողմից էմոցիոնալ արձագանք է, մյուս կողմից՝ հայ իրականության ռեալիզմը առավելապես հանգում է հոռետեսականության). այն հնարավորություն է տալիս՝
Իրանը և Հնդկաստանը այս պահին ձևավորված տարածաշրջանային կոնֆիգուրացիայի պայմաններում Հայաստանի թերևս միակ իրական և բնական դաշնակիցներն են, և այդ ուղղությամբ անհրաժեշտ է լուռ, լուրջ ու նպատակաուղղված աշխատանք։