ԱՄՆ-ի ընտրություններից հետո աշխարհաքաղաքական խճանկարն ամբողջությամբ փոխվում է, քանի որ այն քայլերը, որոնք իրականցնում էր Բայդենի վարչակարգը վերջին 4 տարիների ընթացքում, այլևս դառնում են անցյալ, և առաջիկայում սպասվում է նոր, լրիվ այլ իրականություն...

Ես երևի Հայաստանում այն քչերից եմ, ով ըմբռնումով է մոտենում Ադրբեջանի դեսպանի արարքին։

ԱՄՆ-ում պարտվեցին այլասերված, ապազգային, պատերազմի կուսակցության ներկայացուցիչները։ Նիկոլ Փաշինյանի գաղափարական հովանավորները զիջեցին իրենց դիրքերը...

Հոկտեմբերի 31-ին հերթական միջադեպն է գրանցվել Ազգային ժողովի (ԱԺ) նախագահ Ալեն Սիմոնյանի և Խորհրդարանի աշխատանքները լուսաբանող լրագրողի միջև: Այս անգամ Ալեն Սիմոնյանի անզուսպ վարքագծի թիրախում Mediahub.am լրատվական կայքի լրագրող Վահե Մակարյանն էր, ում խոսքով՝ ինքը 10 տարուց ավելի լուսաբանել է Ազգային ժողովի աշխատանքները, և երբևէ որևէ լրագրողի նկատմամբ Խորհրդարանի որևէ ղեկավար նման վերաբերմունք չի ցուցաբերել:

Ապրում ենք մի ժամանակ, երբ գողականը, բոզականն ու օրինականը մի ընկալման մեջ է տեղավորվում, անգամ իրարից չեն տարբերվում:

Բրյուսելում Թուրքիայի ազգային տոնի առիթով Թուրքիայի դեսպանատան ընդունելության ժամանակ Ադրբեջանի դեսպանը սպառնացել է սպանել Հայաստանի դեսպան Տիգրան Բալայանին, բայց չի սպանել:

Իսկ մեր ազգային օրացույցում նոյեմբերի 5-ը կարևոր տեղ ուներ նաև հայրիկիս համար ու նրա կյանքում:

Ադրբեջանում շատ ծանր են տարել այն լուրը, թե ինչ պատվիրակության կազմով է ԱՄՆ-ը ներկայացված լինելու COP29-ի միջոցառմանը։ Դա հակաամերիկյան հերթական հիստերիայի պատճառ է դարձել։

Թուրքիայի արտգործնախարար Ֆիդանն ասել է, որ ՈՒկրաինայի կոնֆլիկտի լուծումն այդ երկրի տարածքային ամբողջականության սկզբունքի պահպանմամբ է հնարավոր լուծել։

Այս տարի COP29-ի գագաթնաժողովն անցկացվում է ավտորիտար նավթ արդյունահանող մի երկրում, որը մի կողմից ցնցող պատմություն ունի մարդու իրավունքների ոտնահարումների, լրագրողների ձերբակալությամբ, քաղբանտարկյալների և պատանդների նկատմամբ անմարդկային վերաբերմունքի, իսկ մյուս կողմից առանձնանում է իր կատարած միջազգային հանցագործությամբ՝ հայ ժողովրդի նկատմամբ իրականացրած ցեղասպանության և էթնիկ զտումների իրականացման տեսքով: Ցավոք, երբ ՄԱԿ-ը որոշում է` ով պետք է ընդունի իր կլիմայական ամենամյա համաժողովը, չափանիշները երկրի ենթակառուցվածքներն են, կլիմայի հարցով պարտավորությունները, ֆինանսական ռեսուրսները, և ցանկալի ուշադրություն չի տրվում ո՛չ ժողովրդավարությանը, ո՛չ մարդու իրավունքներին, և ո՛չ էլ հենց իր երկրում ապրող էթնիկ ժողովուրդների վիճակին: