Եթե ինձ հարցնեք, թե արդյոք Արցախը կորցրած, Երկիրս՝ ծվեն-ծվեն, ներսում՝ թշնամի, դավաճան վարչապետ ու կառավարություն ունեցող Հայաստանում հնարավո՞ր է երջանիկ լինել,կասեմ՝ Ոչ։ Այսօրվա Հայաստանում իրեն երջանիկ զգալու համար՝ մարդ պիտի ստոր ու եսասեր լինի կամ, առնվազն, Հայ չլինի...
ՍԱնհասկանալի պայմաններում ունենք զոհեր։
Ցավակցում եմ զոհվածների հարազատներին։
Բայց այս զոհերի ու աղետների համար կան կոնկրետ պատասխանատուներ, ովքեր, ժամանակին խաբելով ժողովրդին, մանդատ են մուրացել, որպեսզի ստանձնեն պատասխանատվություն...
Այնպես, ինչպես հզոր պետություններն են ղեկավարում իրենց ազդեցության ոլորտում գտնվող թույլերին՝ այդ երկրներում գործ ունենալով միայն իրենց կողմից այս կամ այն կերպ նշանակված թույլ ղեկավարության ու էլիտայի մի մասի հետ, այնպես էլ իրենք՝ հզոր պետականությունները ևս կարող են մասնակիորեն գտնվել վերպետական կապիտալի հսկողության տակ։
Ո՞վ ինձ պիտի ստիպի, որ չերազեմ:
Ես ժողովուրդն եմ, ես մի հատիկն եմ ցորենի արտի մեջ ու ես պիտի երազեմ...
Արցախը իմն է, ես այնտեղ ապրել եմ երկու տարի, զենքով, որ իմ հետևում կանգնած արցախցի մանուկը խաղաղ ապրի, իմ արցախցի մանուկը:
1932-1933 թվականների թատերաշրջանում Արմեն Գուլակյանի բեմադրությամբ խաղացինք նաև «Մակբեթը»: Գլխավոր դերը հերթով կատարում էին Հրաչյա Ներսիսյանը և Մկրտիչ Ջանանը, Լեդի Մակբեթը Արուս Ոսկանյանն էր: Ես Մակդուֆի դերակատարն էի:
Հիշեք այն դասը, որ վերաբերում է սերմի աճմանը:
Այն նախ արմատներ է խրում դեպի վար, որպեսզի ամրանա ու կառչի հողին և, միաժամանակ, դեպի վեր է աճում, վերածվելու համար մի տունկի, որը իր ծաղիկը բացելով, զվարթեցնելու է աշխարհը:
Իսրայելը Գազայի հատվածում իսկական եղեռնագործությունների շարք է իրականացնում, ճիշտ այնպես, ինչպես Իսրայելի ծառա Ադրբեջանն էր իրականացնում Արցախում հայերի նկատմամբ։ Իսրայելը հրթիռակոծել է Գազայի երկու դպրոցներ, ինչի արդյունքում կա 40-ից ավելի զոհ...