Մարտի 1-ը մոտենում է: ՀԱԿ-ը հանրահավաք է նախատեսել այդ օրը, իսկ ՀԱԿ նախկին և այժմ Քաղաքացիական պայմանագրի անդամներ Սասուն Միքայելյանն ու Նիկոլ Փաշինյանը որոշել են մարտի 1-ի լույս 2-ի գիշերը լինել Մյասնիկյանի արձանի մոտ, ուր 2008-ի այդ օրը Ազատության հրապարակում ցուցարարների ջարդից ու բռնի ցրումից հետո ժողովուրդը հավաքվել էր շարունակելու պայքարը հանուն իր սահմանադրական իրավունքների: 2008-ի դեպքերից անցել է վեց, ՀԱԿ դաշինքի ձևավորումից` հինգուկես տարի: Այսօր այլևս չկա ՀԱԿ դաշինք, գործում են նույն անունով կուսակցություն և դաշինքից անջատված այլ կուսակցություններ ու քաղաքական խմբավորումներ: Վեց տարի առաջ բոլոր ուժերին միավորում էր մեկ բան` իշխանափոխության տեսլականը, վեց տարի անց այդ նպատակը կմիացնի՞ նույն ուժերին` հարց է, թեև ոչինչ բացառված չէ քաղաքականության մեջ: Խնդիրն այն է, որ քաղաքական ամբիցիաները միշտ դոմինանտ են եղել հայ քաղգործիչների համար: Ամբիցիաները շատ բան են որոշում Հայաստանում: Անհատական, նեղկուսակցական շահերը հաճախ գերադասվում են ընդհանրական` հանրության, ժողովրդի շահերին: Հետսովետական Հայաստանում այդպես էլ չձևավորվեց քաղաքական դպրոց: Չկա քաղաքական մշակույթ ասվածը, կամ այն կա յուրովի` միմյանց խանգարելու, միմյանց դեմ աշխատելու կոնտեքստում:
2008-ի շարժումը նպաստեց հասարակության քաղաքացիական ինքնագիտակցության բարձրացմանը, երիտասարդ քաղաքական գործիչների ի հայտ գալուն, երկրում ներքաղաքական ճահճից ձերբազատմանը: Շարժման կորուստները ավելի մեծ էին, պաշտոնական տվյալներով` 10 զոհ: Նրանց արյունը դեռևս չի փոխհատուցվել, որը կարող էր լինել, առաջին հերթին, մարտի 1-ի մեղավորների պատժմամբ:
Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ