Միշտ ավանդույթ է եղել, որ Ամանորից հետո տարին ամփոփեն մտավորականները, հասարակական, քաղաքական գործիչները: Բայց որքան հետևել եմ, այս տարի պերճախոսություն չկա: Երևի նրանից է, որ արդեն շատ բաներ ասվել են, և հիմա գործելու ժամանակն է: Պատահական չէ, որ տարին սկսվեց Ազատության հրապարակից՝ ի պաշտպանություն Շանթ Հարությունյանի և մյուս քաղբանտարկյալների կազմակերպած երթով: Շանթն ու իր ընկերները, անցյալ տարվա սեպտեմբերի 3-ի հայտնի որոշումից երկու ամիս անց, իրենց կազմակերպած ակցիայով դարձել են նորօրյա պայքարիխորհրդանիշը: Ընդհանրապես, սեպտեմբերի 3-ը դարձավ այն ջրբաժանը, որի մի կողմում մնացել են Ռուսաստանի գաղութացնող քաղաքականությանը չընդդիմացողները և այդ չընդդիմանալը տարբեր պատճառներով արդարացնողները, մյուս կողմում՝ նրանք, ովքեր պատրաստ են պայքարել հանուն Հայաստանի անկախության, ոչ թե՝ ընդդեմ այս կամ այն գերտերության շահերի: Եվ երբ «Ինչու՞ Հայաստանում Մայդան չկայացավ» հարցադրումը փոխարինվի «Ինչու՞ պետք է Հայաստանում կայանա Մայդան»՝ արդիական դարձող հարցադրմամբ, ակնհայտ կլինի, թե ովքեր են Մայդանի կայացման կողմնակիցները, և ովքեր՝ ոչ: Իսկ որ Մայդանի կայացումն օրեցօր դառնում է անհրաժեշտություն՝ ակնհայտ է: Ոչ, իհարկե, ի սեր երկակի ստանդարտներ կիրառող Եվրոպայի կամ ի հեճուկս այդ ստանդարտներից խուսափող և կայսերապաշտական նկրտումներով տառապող Ռուսաստանի: Պարզապես կյանքը ցույց է տվել, որ փոփոխությունների պահանջը չես կարող անվերջ անթեղել կամ հետաձգել:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ