Այն իրավիճակներում, երբ հնարավոր ամենամեծ արժեքը՝ կյանքն է բախտախաղի դրվում, ապագայի կանխատեսումները ծայրահեղ դժվարանում են, քանի որ կյանքը բախտախաղի դրած մեկը ինչ ասես կարող է անել, ներառյալ՝ խելքից հեռու ու, հետևաբար, կանխատեսումների ոչ ենթակա քայլեր։

Շատ հաճախ պատրանքը շատ ավելի գայթակղիչ և համակրելի է լինում, քան՝ իրականությունը: Մարդկանց զգալի մեծամասնությունը գերադասում է ապրել պատրանքներով: Մեր օրերում սթափություն և համարձակություն է պետք իրականությունը ընկալելու և ընդունելու համար...

Խնդիրը քաղաքական լուծում չունի. 2019-ից եմ դա ասում: Խնդիրը չլուծելով՝ ՀՀ-ն կորցնելու ենք:

G7-ի երկրները պատրաստ են մինչև 200 միլիարդ դոլար ներդնել Կենտրոնական Ասիայում ենթակառուցվածքային նախագծերում, և Ղազախստանը նման նախագծերի իրականացման հիմնական ուղղություններից է։ Այս մասին Ղազախստանի փոխարտգործնախարար Նազիրա Նուրբաևայի հետ հանդիպման ժամանակ հայտարարել է «Համաշխարհային ենթակառուցվածքների և ներդրումների համար գործընկերության ծրագրի» ԱՄՆ-ի հատուկ համակարգող Հելաինա Մացան։

Կյանքում ավելի հաճախ հանդիպում են մարդիկ (կամ ժողովուրդներ), որոնք չեն կարողանում արժանապատվորեն ընդունել իրենց պարտությունը։ Արժանապատվորեն ընդունել պարտությունը, ամենևին չի նշանակում համակերպվել դրա հետ և չփորձել հետևություններ ու վերլուծություններ անել, այլ՝ վերադասավորել սեփական (ժողովրդի դեպքում՝ հանրային) նպատակները, ժողովել ռեսուրսները և, բռունցքները սեղմելով, բռնել վերածննդի տանող դժվար ուղին։

Եկեղեցին ժողովրդի հոգևոր ուժն է, նրա ապավենը, պաշտպանն ու առաջ մղող այն ուժը, որին շատ դեպքերում հնարավոր է ապավինել:

Եվ սա ասում է առողջապահության նախարարը։ Պատասխանելով լրագրողի հարցին, թե ինչու հունիսի 12-ի դեպքերից հետո արդեն հունիսի 26-ին «Գործադրվող հատուկ միջոցների կիրառման համար թույլատրելի չափանիշները սահմանելու մասին» հրամանում փոփոխություններ է արել և «Զարյա 3»-ը ներառել է թույլատրվող հատուկ միջոցների ցանկում, որի կիրառման հետևանքով առնվազն 101 քաղաքացի ստացել էին լուրջ մարմնական վնասվածքներ (իսկ մենք ասենք, որ կարող էին լինել մահաբեր), Անահիտ Ավանեսյանը, առանց աչք թարթելու, հայտարարեց. «Կյանքը փոխվում է, օրենքներն էլ հետն են փոխվում»։

Տե՛ր, շնորհակալ եմ Քեզ ամեն ինչի համար: Օրհնում եմ Քեզ և գովում Քո փառավոր Անունը:

Շնորհատու՛ բարիքների, Տե՜ր, աղաչում եմ Քեզ, փարատի՜ր մեր սրտերի աղջամուղջը եւ հեռու վանիր չարի մոլորեցնող հնարքները...

Պատմում են, թե 1896 թվականի Կ. Պոլսի հայկական ահավոր կոտորածի ժամանակ, երբ հազարավոր փշրված գանգեր ու խոշտանգված մարմիններ սփռված էին այդ եղեռնական քաղաքի փողոցների վրա, ուր ոգեվարող թշվառները անհնարին ցավերից ճանկռում էին հողն ու սալաքարերը,- մի ծերունի, որի ալիքները կարմրած էին իրեն և ցեղակիցների արյունով, դժվարին ճիգով հազիվ բարձրացրեց գլուխը և մահվան խավարով պատած աչքերը վառելով տակավին չհանգած հույսի կրակից, նայեց դեպի Մարմարայի ծովը, նայեց և մրմնջաց. - Չեկան, տակավին չեկան Անգլիայի ու Գաղղիայի նավերը հայերը փրկելու… և մեռավ անպարտելի հույսը հոգում: