Հայ մեծերի՝ Թումանյանի և Կոմիտասի զրույցը, որը տեղի է ունեցել 1905 թ. գարնանը, Թումանյանի Թիֆլիսի բնակարանում:

Ռազմական և պետական գործիչ, 2-րդ կարգի զինվորական կոմիսար, զինվորական հետախույզ, դիվանագետ Վլադիմիր Քրիստափորի Թաիրովը (իսկական անունը Ռուբեն Արտեմի Տեր-Գրիգորյան, կեղծանունները` Թաիրով, Տեր, Տերունի) ծնվել է 1894 թվին, Ռուսական կայսրության Ելիզավետպոլի նահանգի Լեռնային Ղարաբաղի Իսպահանջուկ գյուղում (Լեռնային Ղարաբաղի Հադրութի շրջան), գյուղացու ընտանիքում։

Կոստանդին Թ Մոնոմախը Բյուզանդիայի կայսր է եղել 1042-1055 թվականներին։ Նա ոչնչացրեց Անիի և Կարսի Բագրատունիների թագավորությունները։

Էդուարդ Մանվելյանի օրերս հրապարակված գրքի առիթով երեկվա իմ ստատուսով մեկնաբանել ու կենսական անհրաժեշտություն էի համարել, որ իրեն հայ համարող յուրաքանչյուր ոք պարտավոր է իմանալ, թե ինչու է դարեր շարունակ հայի լավագույն տեսակը լքել իր հողն ու հայրենիքը և ապաստան գտել օտարի հողում: Հայի ճակատագրի հետ կապված նման ողբալի երևույթը շատ դիպուկ փաստագրված է նաև դարձյալ վերջերս հրապարակված մի այլ կարևոր աշխատությունում՝ ՎԱՀԵ ԼՈՌԵՆՑԻ «Բյուզանդիայի հայերը» գրքում:

Եթե երբևէ լինեք Արարատի մարզի Զանգակատուն գյուղում գտնվող Պարույր Սևակի տուն- թանգարանում, ապա այցելուների մատյանում, որտեղ բանաստեղծի հարյուրավոր երկրպագուներ իրենց ջերմ ու անկեղծ տպավորություններն են արձանագրել, կարող եք կարդալ մի գրառում, որն արվել է 1992 թվականի մայիսին` Շուշիի ազատագրումից հաշված օրեր անց: Այնտեղ գրված է.

Նկարիչների միության «Արա Սարգսյան» պատկերասրահում բացվեց գեղանկարիչ ՄԱՅԻՍ ՄԽԻԹԱՐՅԱՆԻ ստեղծագործությունների ցուցահանդեսը։

1984 թվականի մայիսի 19-ն էր։ Ամբողջ գիշեր անձրև էր եկել։ Օրը կիրակի էր, արևոտ օր

«Հիշատակելով մեր մեծերին՝ մենք նրանց դարձնում ենք ներկա: Կարևոր է նրանց օրինակով և կերտած արժեքներով սերունդ դաստիարակելու մեր առաքելությունը»: Գերաշնորհ Տեր Նավասարդ արքեպիսկոպոս ԿՃՈՅԱՆ

Հայաստանը ո՛չ ոք այնպես չգիտե, ինչպես նա, ո՛չ ոք այնքան չի սիրել, որքան նա, այս մեծ հայրենասերը։ Իրականությունը նրա գրչի տակ երազ է դարձել և երազը՝ իրականություն։

Ըստ գենետիկական ուսումնասիրությունների գնչուների նախապապերը Հնդկաստանից 6-րդ դարում են դուրս եկել (մոտավորապես 1000 հոգանոց խմբով): Կան ենթադրություններ, որ այն ժամանակի սովորության համաձայն, հնդիկ ռաջաներից մեկը որպես պալատական երաժիշտներ նրանց նվիրել է պարսից առաջնորդին: Հետագայում, մոտ 400 տարի Պարսկաստանում անցկացնելուց հետո, նրանք տարածվում են աշխարհով մեկ: Մի մասը վերադառնում է Հնդկաստան ու Միջին Ասիա (ներկայիս Լյուլիները), մի մասը դեպի հարավ-արևմուտք՝ դեպի Պաղեստին, Եգիպտոս (գնչուների դոմ ճյուղը), մի մասն ել Հայաստանով ու Բյուզանդիայով դեպի Եվրոպա: Հայաստանում նրանց անվանում են բոշաներ: Իմիջիայլոց բոլոր բոշաները հիմնականում հայերեն են խոսում, բայց մինչև հիմա պահպանվել է նրանց գաղտնի լեզուն՝ լոմավրենը: