Տեղեկատվական անվտանգության, թվային աշխարհում մղվող մշտակա պատերազմի մասին է մեր զրույցը մեդիափորձագետ ՏԻԳՐԱՆ ՔՈՉԱՐՅԱՆԻ հետ։
-Ի՞նչ կասեք տեղեկատվական պատերազմի հնարավոր վտանգների մասին, հատկապես ինչի՞ց պետք է զգուշանալ այս օրերին։
-Յուրաքանչյուր պատերազմի ժամանակ ամենասկզբից թշնամին սկսում է խուճապ տարածել, այնուհետև՝ հուսալքություն։ Շատ կարևոր է այդ ժամանակ վերախմբավորել ամբողջ տեղեկտվական դաշտը, այնպես, որ դաշտ ներմուծվող ապատեղեկատվությունը շատ կարճ կյանք ունենա և չհասնի նպատակին։ Խորհուրդ է տրվում պատերազմական իրավիճակում անծանոթ մարդկանց հետ ընդհանրապես չշփվել, խուսափել ցանցում որևէ տեղեկության տեղադրումից, որ կարող է վնասել բանակին՝ զորքերի տեղաշարժի նկարներ, բանակում ծառայող բարեկամների, նրանց շարժի, առողջական վիճակի մասին տեղեկություն։ Կարևոր է նաև սեփական հաշիվների անվտանգության ապահովումը, որովհետև թշնամին փորձում է կոտրել ոչ միայն կայքերը, այլև սոցիալական հաշիվները, որ կարողանա դրանցով ապատեղեկատվություն տարածել։ Պետք է շատ զգոն լինել հատկապես այս օրերին, նաև հաշվի առնել, որ ժամանակին շատ կոտրված սոցհաշիվներ են հայտնվել ադրբեջանցիների ձեռքերում, և նրանք դրանցով ապատեղեկատվություն են տարածում՝ զինված ուժերի զոհերի ուռճացված թվերի, տարածքային կորուստների մասին։ Այսինքն, պետք է վստահես այն մարդուն, ում կարող ես տեսակապով զանգահարել, տեսնել, համոզվել, որ թշնամի չէ։ Բայց, նույնիսկ այդ պարագայում, ավելի լավ է սպասել պաշտոնական տեղեկատվությանը։
-Ադրբեջանցիների տարածած կեղծ տեղեկությունները հիմնականում հասցեագրված են մե՞զ, միջազգային հանրությա՞նը, թե՞ սեփական ժողովրդին։
-Սովորաբար տեղեկատվական պայքարում յուրաքանչյուր պետություն երեք ճակատով է գործում՝ ներքին լսարան, թշնամի լսարան, և արտաքին լսարան։ Ըստ այդմ են ընտրվում պայքարի գործիքներն ու լեզուները։ Եթե տեղեկատվությունը ռուսերեն է և հայերեն, ուղղված է հայերին, եթե ադրբեջաներեն՝ ներքին լսարանին, եթե ագլերեն և ռուսերեն՝ արտաքին աշխարհին։ Ներքին լսարանին հասցնում են մեսիջ այն մասին, որ իրենք հաղթանակած են, տարածքներ են վերցրել։ Հայկական լսարանին նույնպիսի տեղեկատվություն է ուղարկվում, բայց մի փոքր ուռճացված, որ հուսալքություն և խուճապ առաջանա։ Իսկ արտաքին լսարանին հիմնականում այն տեղեկությունն են հասցնում, որ հայերը ագրեսոր են, առաջինն են հարձակվել, խաղաղ բնակավայրեր են ռմբակոծում, խաղաղ բնակիչների են սպանում և այլն։ Պատերազմական օրերին տեղեկատվական հոսքերի հիմնական վեկտորներն այսպիսին են։
-Ինչպե՞ս եք գնահատում միջազգային հանրությանը իրազեկելու մեր գործելաոճը։
-Նորմալ։ Կարող էր ավելի լավ լինել, բայց կարող էր և ավելի վատ լինել։ Աշխատանք տարվում է, կառույցներ կան, այլ հարց է՝ կօգտագործվի հայկակա՞ն ինֆորմացիան, ադրբեջանակա՞ն, թե՞ իրենց սեփական ինֆորմացիայի աղբյուրներն ունեն։ Դա պայմանավորված է նաև նրանով, թե ինչ հարաբերություններ ունեն տվյալ երկրները, կամ ինչ աշխատանք է տարվել ժամանակին այս կամ այն լրատվամիջոցի հետ։
-Այն, ինչ հապաղում են հայտնել պաշտոնական աղբյուրները, երբեմն տեղ է հասնում ծանոթ-բարեկամի միջոցով։ Ի՞նչ վտանգներով է հղի չվերահսկված ինֆորմացիայի տարածումը։
-Պատերազմական օրերին մեծաթիվ լուրեր, ասեկոսեներ են պտտվում, նաև դա է պատճառը, որ տեղեկատվական ինֆորմացիան սկսում է տրվել որոշակի չափաբաժնով և մի քանի պաշտոնական աղբյուրներից։ Մարդիկ պետք է հասկանան, որ ասեկոսե տարածելով վնասում են հենց իրենց, իրենց բարեկամներին, որոնք գուցե ռազմաճակատում են։ Դրա համար զսպվածության կոչ եմ անում, մի քիչ համբերել է պետք, դիմանալ, այսպես թե այնպես, ո՞նց է եղել և ի՞նչ է եղել, պարզվելու է պատերազմական գործողությունների ավարտից հետո։ Պատերազմի ժամանակ, դաշտը լցնելը լուրերով, որոնց մի մասը կարող է ճիշտ լինել, մի մասը` սխալ, բավականին վտանգավոր է։ Այսպես ասեմ. եթե 100 ասեկոսեից 99-ը ճիշտ լինի, մեկը` սխալ, այդ մեկը շատ ավելի վնաս կարող է հասցնել ռազմաճակատում կռվողներին։
-Ի՞նչ կասեք զրույցի վերջում։
-Պետք է զգոն լինել, յուրաքանչյուր մարդ վիրտուալ հարթակներում պետք է իրեն այնպես դրսևորի, ինչպես իրական կյանքում։ Իրական կյանքում ոչ ոք ամեն անցնող-դարձողի չի հանձնում իր բնակարանի բանալիները, չի հայտնում բնակարան մտնելու ծածկագիրը կամ չի ասում, թե որտեղ են պահվում իր գումարները։ Նույն կերպ էլ վիրտուալ հարթակում պետք է լինի։ Եթե սոցցանցերում պահես քեզ այնպես, ինչպես իրական կյանքում, բազմաթիվ հարցեր, տեղեկատվական անվտանգության առումով, կլուծվեն։
Զրուցեց
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ