Ջերմամիջուկային զենքի կործանիչ պաշարների առկայությունը մոտեցրել է քաղաքակրթության ոչնչացման վտանգը

Նավալնու մահը փրկեց Մյունխենի անվտանգության միջազգային հերթական կոնֆերանսի դեմքը: Հանրությունը սպասում էր լուրջ քննարկումների և լուծումների, որոնք կարող էին մեղմել պատերազմի օջախների շուրջ ձևավորված բարդ առճակատումները ուժային կենտրոնների միջև: Տասնյակ հազարավոր մարդիկ են զոհվում Գազայի հատվածում, խափանվել են միջազգային կապուղիները Կարմիր ծովի շրջանում, զոհերի թիվն արդեն հարյուր հազարներով է հաշվվում Ուկրաինայում, այստեղի պատերազմը խափանել է հացահատիկի մատակարարումները և դարձել գլոբալ պարենային ճգնաժամի պատճառ: Պատերազմի եզրին են Արևմուտքի հետ Իրանը, Ադրբեջանի հետ՝ Հայաստանը, Իսրայելի հետ՝ Սիրիան և այլն: Որ շարունակենք թվել, կհասկանանք, թե ջերմամիջուկային զենքի կործանիչ պաշարների առկայության պարագայում նման պատերազմածին միջազգային կարգը որքան է մոտեցրել քաղաքակրթության ոչնչացման վտանգը: Եվ այս վտանգի առկայության պայմաններում «անվտանգային» կոնֆերանսին չեն հրավիրվել Ռուսաստանն ու Իրանը, նախատեսված չէ հանդիպում Ալիևի և Փաշինյանի միջև, ուկրաինական թեման դարձել է կործանվող դեմոկրատիայի փրկության թեմա: Ես այստեղ չեմ հասկանում, թե մեռնող մարդու համար ինչ կարևորություն ունի՝ դեմոկրատիայի պայմաններու՞մ է ինքը հեռանում կյանքից, թե՞ բռնապետության:

Մյունխենի կոնֆերանսի մասնակից բարձրաստիճան այրերը, ականջակալներով զինված, լուրջ դեմքերով ոտքի կանգնած, ծափահարում են Նավալնիի այրուն, այնինչ, համաշխարհային հանրությունը լուծումներ է ակնկալում: Լուծումները չկան և չեն կարող լինել, որովհետև այստեղ խաղաղության և անվտանգության հարցերի քննարկումներն արդեն երկար ժամանակ է, որ հիշեցնում են, ինչպես մեծ երգիծաբան Պարոնյանը կասեր «լույս կետերի մթնեցում և մութ կետերի լուսաբանում»: Եվ այս անլուրջ վերաբերմունքի ու անվտանգային հարցերի քննարկման շոուների առաջին զոհերից մեկն էլ մենք ենք՝ մեր արցախյան առաջին և երկրորդ պատերազմներով, բռնագաղթով և նոր պատերազմի սպասելիքներով: Ցավալի է, որ մարդ է մահացել իր քաղաքական հայացքների համար, բայց ցավալի է առավել հարյուր հազարների մահը ուկրաինական ու մերձավորարևելյան ճակատներում և այլուր: Միջազգային կարգը մոտեցել է անլրջության ամենացածր մակարդակին, մարդու թիվ մեկ իրավունքը՝ կյանքի իրավունքը, ճզմվել է մարդու իրավունքների համար «պայքարողների» ոտքի տակ:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ