Կարծես թե մոտակա ամիսներին Հարավային Կովկասն իրադարձությունների ակտիվ փուլ է մտնում։ Իրադարձությունների կենտրոնում կլինեն Վրաստանն ու Հայաստանը՝ ներքաղաքական ակտիվության առումով։

Արտաքին մարտահրավերներին դիմակայելու համար Հայրենիքը պետք է վերածել անառիկ ամրոցի՝ ներսից, թե դրսից:

Թշնամին գրավել է Սև լճի տարածքը։ -Հո դրա համար կռիվ չե՞նք անելու։ Թշնամին առաջ է եկել Վարդենիսի հատվածում։ - Մենք սադրանքների չենք տրվում։ Թշնամին Երասխում առաջ է շարժվել։ -Մենք ձգտում ենք խաղաղության։

2023թիվ, ապրիլ , Հայաստան: Աշխարհը կանգնած է միջուկային պատերազմի առաջ: Արցախը 3 ամիս շարունակ բացարձակ շրջափակման մեջ է Ադրբեջանի կողմից: 2020թ. նոյեմբերից թշնամին անընդհատ հարձակվում է Հայաստանի վրա՝ օկուպացնելով զգալի տարածքներ:

Նայեցի ԱԺ հանձնաժողովում Էդգար Ղազարյանի խոսքից այն հատվածը, որտեղ նա ասում է, որ 2018թ․ Հայաստանում տեղի է ունեցել ադրբեջանա-թուրքական հեղափոխություն։ Այս խոսքին հետևեցին զանազան, միմյանցից դեմքով չտարբերվող, իրենց ստրակատիրոջ պես մորուքակիր ՔՊ-ականների հարձակումները. Է՛լ լեզուդ կկտրեմ, է՛լ մեր ժողովուրդը և այլն, և այլն։

ՀՀ ԱԺ-ում փողոցային խուժանի ներկայացմամբ ու կատարմամբ տեղի ունեցավ խմբակային հերթական խուլիգանություն-բեմադրությունը:

Երեկ դեռևս ՀՀ գործադիր առաջին պաշտոնյայի ընտանիքի անդամը Աճարկուտ գյուղի խեղճ ժողովրդի վրա թույնով, մաղձով, ցինիզմով լցված տակառ էր գլորում ու ամենից վիրավորական խոսքերով անվանարկում էր դեռևս կենդանի բոլոր հայ տղամարդկանց,բա թե՝ հինգ հարյուր հազարդ կենդանի մնացիք, էն չորս հազարը զոհվեցին, դրանից հետո էլ որոշեց մոտ 11 000 հոգու դավաճան ու դասալիք կարգել: Ընդ որում, եղկելի մենախոսությունն ընթանում էր թիկնապահի աչալուրջ հսկողության ներքո։

Շատերի համար սա մասնագիտական տոն է: Սա տարվա մեջ միակ օրն է, երբ սուտը որպես երկրորդ մասնագիտություն ընտրած բազմաթիվ մարդիկ աշխատում են լեգիտիմ և առանց թաքնվելու: Նման մարդիկ սովորաբար գավառամիտ են, ովքեր քաջնազարյան սինդրոմով հասել են որոշակի դիրքի: Այդ տեսակը առանձնանում է իր արծաթասիրությամբ և ագահությամբ: Գրագետ ու ինտելեկտուալ մարդը կարիք չունի ստելու, խաբելու, բանսարկելու, անվանարկելու... Տգետներն են փորձում իրենց գլխի դատարկ հատվածը լցնել խարդավանքներով և համոզված են, որ ապրելու համար խելք պետք չի: Պետք է ճարպկություն և զոռբայություն:

Բոլոր նրանք, ովքեր իսկապես մտահոգ էին երկրի ապագայով, պետք է նպաստեին, թույլ տային, որ տեղի ունենար քաղաքական էլիտայի բնական սերնդափոխություն՝ առանց հեղափոխական միջամտության անհրաժեշտության։

1840-1842 և 1856-1860 թվականներին Անգլիայի գլխավորությամբ Չինաստանի դեմ իրականացվեց էքսպանսիոնիստական երկու պատերազմ, որոնք ստացան առաջին և երկրորդ «ափիոնային պատերազմ» անվանումը։