Ի՞նչ կասեր ու կաներ Վազգեն Սպարապետը նրան, ով Արցախն Ադրբեջան կհամարեր, իսկ Արարատ լեռն ու Նոյան տապանը Հայաստանի Հանրապետության խորհրդանիշ չէր համարի։

Հայաստանի Հանրապետություն թերթը վատն էր: Հայաստանի Հանրապետության բանակի վրա հույս դնել չէր կարելի (բացառություն են` Աշոտիկը որպես հերոս, Աննան` հերոսածին մայր):

Տարբեր անհատներ, սոցիալական տիրույթներում պարբերաբար գրում են «...քանի դեռ ընդդիմադիր դաշտում Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանն են` Նիկոլն անընդհատ իշխանության է լինելու»: Այս իշխանահաճո թեզը շրջանառողները հիմնականում նրանք են, ովքեր հանդես են գալիս իբրև հականիկոլականներ:

Ստամբուլյան կոնվենցիան Հայաստան բերածները խոսում են հայկական արժեքներից:

Զարգացումը ակտիվ, էքսպանսիվ պրոցես է: Այն ունի ֆրոնտալ շատ սուր գիծ: Այդ գծի վրա եղածները հոգով ազատ ու խիզախ մարդիկ են, որոնք հենց պայքարելով դիմացինի հետ, նաև իրար դեմ ու իրարից սովորելով ու մրցակցելով, առաջ են տանում մնացածին: Դա և՛ գիտության մեջ է, և՛ գողականում, և՛ քաղաքականում: Գիծը բարձր պոտենցիալների ու կրքերի դաշտ է: Գծի հետևում հանդարտ է՝ անհրապույր, անհետաքրքիր, անգույն մասսան է: Զարգացող հասարակություններում այդ գծի վրա եղածները շատ-շատ են: Հանրության մի շատ մեծ հատված այնտեղ է, իսկ հետևող, հետ ընկած հասարակություններում այդ գիծն էլ չկա, անգյալ, գոյատևման ռեժիմ է: Եվ զենքն էլ գծի ատրիբուտիկա է՝ սեփական արժանապատվության, իրավունքների պաշտպանության ատրիբուտիկա: Խուսափում եք զենքից, ուրեմն բացակա եք նաև զարգացումից: Հայաստանյան բեսպրեդելը, անօրինականությունը, մարդու վրա թքած ունենալը միակողմանի զենքից է՝ զինված տականքից ու անզեն շարքայինից, ինչը հատուկ է բռնապետություններին:

Նրանք հայտնվում են անհետացողի նրբաշարժությամբ, հարափոխիկ են կերպ ու նայվածքով

Երկրի նախագահի կնոջ տռուսիկի գինը լուրջ դեմքով տարիներով քննարկող ու բանակում ծառայությունից ամենահիշարժան թեման տռուսիկ ստանալ-չստանալը դարձրած «տղամարդկանցից» ու նրանց ընտրյալներից ավելի ի՞նչ սպասել ...

Սահմանների անվտանգությունը Երևանում է՝ մետաղորսիչներով, կարմիր բերետներով ու սելեկտիվ ձերբակալություններով։

Պատկերացնու՞մ եք, ինչ կկատարվեր և ինչ խոսքեր, քննարկումներ, ինչ ծղրտոց, ինչ բնութագրումներ կհնչեին, եթե նախկինում որևէ ղեկավար բյուջեի հաշվին արտերկրում կնոջ ծնունդը նշեր և գրկախառնված նետվեին ջրավազան՝ շնորհիվ Հայաստանում սրանց իշխանությամբ հիացած գոյանքների ու սրանց ընտրող զանգվածի:

Եզրափակիչն է մոտենում, «կա՛մ- կա՛մ»-ի իրավունք չունենք, պետք է ապրենք ու հանուն մեր կյանքի պետք է սրանց դուրս շպրտենք։