Ես չեմ սիրում էն երգը, որն ինքս էլ կարող եմ գրել։ Առավել ևս՝ էն երգը, որը կամաչեմ գրել։ Հիմա շատ կան տենց երգեր։ Ասենք՝ միշտ էլ եղել են։

«Թիֆլիսի արտիստական թատրոնը, որուն տերը հայ էր, երկուշաբթի երեկոները վերապահած էր հայերեն ներկայացումներու: Աբելյանի թատերախումբը այդ ձմեռվան եղանակին ներկայացումներ կու տար: Իրիկուն մը կը բեմադրվեր «Էգմոնտը»՝ «Հայրենիք» անունով թարգմանված, թատերախաղի վերածված և ոչ օբերայով: Երբ Աբելյան Սիրանույշի հետ վերջին արարը լրացուցին՝ ծափահարությունները սկսան և բեմ հրավիրվեցան երկուքն ալ:

Եկավ ԱՄՆ-ի նոր նախագահը և ազգային-ազատագրական-անկախական պատերազմի վրայից հանեց ռոմանտիզմի քողը, ու մերկ Շահը ցցվեց բոլորիս աչքերի առաջ՝ իր հոյակերտ վեհությամբ:

Ոչ-ոքի չի հետաքրքրում հայոց լեզվի ողբերգական, կիսամեռ վիճակը։ Տակուվրա շարունակում են օտարալեզու բառերով պղծել մայրենին՝ հայի ինքնության հենքը։ Կգա ժամանակը կխոսեմ լեզվի հարցում Սահմանադրական խախտման, Լեզվի մասին օրենքի անսպեռ ոտնահարումների մասին։ Իսկ հիմա որոշեցի անել հետևյալը։ Ժամանակների ընթացքում իմ կարդացվածքների մեջ հանդիպել եմ բացառիկ գեղեցիկ, իմաստալից, մեր լեզվի բառակազմության կանոններին լիովին համապատասխանող բառերի, որոնք տարիների ընթացքում գրի եմ առել ու պահել, և որոնք չկային բառարաններում։ Այժմ այդ ամենը հրապարակ եմ հանում, որպես սպեղանի։ Ընդ որում, յուրաքանչյուր բառ աղբյուր ունի, ես ոչինչ չեմ հորինել։

Պատուհանից շատ սիրուն ա, ներքևում էլ։ Իսկ դրսում ցուրտ չի։ Սիրում եմ, երբ ձյունը ճռճռում ա ոտքերիս տակ՝ ճը՜ռ-ճը՜ռ, ինձ մի տեսակ՝ նոփ-նոր, դեռ չբացած ճռճռան նվեր եմ զգում։ Համ էլ քայլերս փափու՜կ-փափուկ են, ասես խտացրած ամպի վրա քայլեմ։ Երևի շատակեր հրեշտակները նույն զգացողությունն ունեն ամպի վրա քայլելիս՝ պիտի որ ամպը ճռճռա նրանց ծանրության տակ։

Փետրվարի 23-ը Մինաս Ավետիսյանի հիշատակի օրն է

Հայաստանյան ձյուն, կարծես դու էլ քաղաքականացված լինես։ Գալիս ես` ցանկալի ես թվում, անբասիր ու ճերմակ, երազանքների խոստումներով։ Արդարության արևը կպավ քեզ թե չէ, հալչում ես, դառնալով տտիպ ցեխ, ներբաններին կպած յուրաքանչյուրիս տուն ես մտնում։ Մերը կավն է՝ առավել կպչուն ու սոսնձանման, դժվար է այն հեռացնել։

Ես երբեք չէի մտածում, որ երբևէ կգտնվեմ հեռու իմ սիրասուն Հայենիքից։ Անգամ իմ քաղաքից բացակայելը, ինձ համար դավաճանություն էր համարվում։

Հիշում ե՞ք` «Շտիռլիցի» մեջ, որ բժիշկն ասում ա՝ անկախ նրանից, թե քանի տասնյակ տարի ես ուրիշ երկրում ապրել ու ուրիշ լեզվով խոսել, երկունքի ցավերի մեջ քո ծննդավայրի բարբառով ես գոռում «մամա»։ Դա բացարձակ ճշմարտություն ա։ Կյանքի առաջին տարիներին մարդու մոտ ստեղծվում ա լեզվի էն շերտը, որով մարդն իր կյանքի ընթացքում արտահայտում ա իր ամենախորը զգացմունքները։

Շատ եմ ուզում լավ ծանոթանալ ԱԲ-ին։ Գիտեմ, որ լավ ծանոթանալու համար պիտի շատ ժամանակ տրամադրեմ դրան, լիքը կարդամ, ուսումնասիրեմ, հաջող ու անհաջող փորձեր անեմ։ Այլ ճանապարհ չկա։