Հե­տաքր­քիր է նաև, որ «ռազ­մա­կան հո­ղի վրա» Հա­յաս­տա­նի և Ի­րա­նի նկա­տե­լի մեր­ձե­ցու­մը տե­ղի է ու­նե­ցել այն ֆո­նին, երբ «Ապ­շե­րո­նյան խա­նու­թյու­նը» հա­րա­բե­րու­թյուն­ներն էր պար­զում ԱՄՆ-ի պետ­քար­տու­ղար Մայք Փոմ­փեո­յի հետ, թեև Փոմ­փեոն, ըստ էու­թյան, ինչ-որ տեղ հա­կա­հայ­կա­կան հայ­տա­րա­րու­թյուն էր ա­րել։

Հին հու­նա­կան դի­ցա­բա­նու­թյու­նը Սցիլ­լա­յի ու Խա­րիբ­դա­յի մա­սին պատ­մում է իբրև ծո­վահ­րեշ­նե­րի, որ ապ­րում էին Ի­տա­լիան և Սի­ցի­լիան ի­րար կա­պող նե­ղու­ցի հան­դի­պա­կաց ա­փե­րին, դա­րա­նա­կա­լում ու կոր­ծա­նում էին ծո­վագ­նաց­նե­րին։ Ի­րա­կա­նում նրանք պաշտ­պա­նում էին Ի­տա­լիան ու Սի­ցի­լիան ԹՇ­ՆԱ­ՄԻ­ՆԵ­ՐԻՑ:

Ջո Բայդենը ելույթ է ունեցել Դելավեր նահանգի մայրաքաղաք Ուիլմինգտոնում, որտեղից 1972-ին 30-ամյա Ջո Բայդենն ընտրվել է սենատոր: Առաջինը բեմ է բարձրացել ԱՄՆ-ի ապագա փոխնախագահ Կամալա Հարիսը՝ առաջին կինն ԱՄն պատմության մեջ այս պաշտոնում:

Deutsche Welle կայքի թուրքական բաժինը հաղորդում է, որ միջազգային և անվտանգության հարցերի գերմանական ինստիտուտը զեկույցում նշել է, որ Թուրքիան գնալով «մեկուսանում է Արևմուտքից» և արդեն Եվրոպայում ընկալվում է որպես «վտանգավոր գործընկեր»։

Կարևոր չէ՝ ԱՄՆ ընտրություններում կհաղթի Ջո Բայդենը, թե Դնալդ Թրամփը, ամերիկյան ընդհանուր գաղափարն այլևս չկա և գուցե կորսվել է ընդհանրապես՝ գրել է Ռիկե Խավերցը Die Zeit-ում:

Le Figaro-ի հարցազրույցը պատմաբան, քաղաքագետ Ահմեդ Ինսելի հետ.

Նոյեմբերի 3-ին ԱՄՆ 46-րդ նախագահի ընտրություններում մինչև այսօր հայտնի չէ հաղթողը, թեպետ և Դոնալդ Թրամփը, և Ջո Բայդենը հայտարարել են իրենց հաղթանակը: Դոնալդ Թրամփի հայտարարություններն առաջացրել են փորձագետների, քաղաքական գործիչների և ԶԼՄ-ների մտահոգությունը։

Այս­տեղ ար­ժե մեջ­բե­րել մինչև հոկ­տեմ­բե­րի կե­սերն ԱՄՆ-ից ստաց­ված գնա­հա­տա­կան­նե­րը։ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի պատ­ճա­ռով Ադր­բե­ջա­նի և Հա­յաս­տա­նի զին­ված հա­կա­մար­տու­թյան վեր­սկ­սու­մը ԱՄՆ-ը և Թուր­քիան դնում է վե­ճի հա­կա­ռակ կող­մե­րում, բայց ոչ այն­քան, որ­քան կա­րող է թվալ դի­տորդ­նե­րի մե­ծա­մաս­նու­թյա­նը, թուր­քա­կան տե­ղե­կատ­վա­կան-վեր­լու­ծա­կան «Ահ­վալ» լրատ­վա­մի­ջո­ցում հոկ­տեմ­բե­րի 13-ին գրել էր ա­մե­րի­կա­ցի քա­ղա­քա­կան մեկ­նա­բան Էդ­վարդ Սթա­ֆոր­դը։ 

Պա­տե­րազ­մի մեկ­նար­կից հե­տո քո­ղարկ­ված կամ բա­ցա­հայտ հն­չող ա­մե­նաար­դիա­կան հար­ցե­րից մեկն այն է‚ թե ի­րա­կա­նում ինչ սպա­սել Ռու­սաս­տա­նի Դաշ­նու­թյու­նից այս բար­դա­գույն ի­րա­վի­ճա­կում։

Երբ Թուր­քիա­յի ԱԳ նա­խա­րար Մևլութ Չա­վու­շօղ­լուն նո­յեմ­բե­րի 1-ին Ադր­բե­ջա­նի նա­խա­գահ Իլ­համ Ա­լիևի հետ հան­դիպ­մա­նը հայ­տա­րա­րում է, որ Բաք­վում է Ազ­գա­յին մեծ ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հը, կգա Պ նա­խա­րա­րը և «այլ գոր­ծըն­կեր­ներ», ա­սում է՝ «Մենք նա­խա­գա­հի հանձ­նա­րա­րու­թյունն ու­նենք Ադր­բե­ջա­նին միայ­նակ չթող­նել այս գոր­ծըն­թա­ցում, պար­բե­րա­բար այ­ցե­լել Բա­քու և հա­մա­տեղ գոր­ծել», ի՞նչ են ա­նում Բաք­վում Իլ­համ Ա­լիևն ու Զա­քիր Հա­սա­նո­վը: