1915-1923 թթ. ցեղասպանությունից հետո Արևմտյան Հայաստանը դատարկվեց հայերից։ Սպանդից փրկված սասունցիները Արևելյան Հայաստան Հասան: Սուտ է, թե նրանց այստեղ գրկաբաց ընդունեցին։

ԿԱՐԱՊԵՏ ՓՈԼԱՏՅԱՆ- Կը հրաժարիմ հայութենե: ԳՈՒՐԳԵՆ ՅԱՆԻԿՅԱՆ -Հպարտ եմ, որ հայ եմ: Այս երկուսն էլ արժանավոր հայեր էին, թունդ ազգայիններ: Սերնդակից էին, երկուսն էլ վաղ տարիքում տեսել էին իրենց ժողովրդի նախճիրը, հայրենազրկումը, ազգային-բարոյական նկարագրի այլասերումը:

Տրապիզոն հասած ֆրանսական շոգենաւ մը կը նստիմ և Մարսիլիոյ գծով Բարիզ կը հասնիմ վերջապէս, յարմար ատենին Մանթաշեանի ծախքով կառուցուած նորաշէն եկեղեցւոյն օծումը պիտի կատարուէր, ճիշդ շաբաթ մը վերջ: Նպատակս էր` առանց մէկու մը գլուխը ցաւցնելու` մասնակցիլ օծման, ուրկէ ետք համոզուած էի թէ եկեղեցւոյ հոգաբարձութիւնը զիս վար կը դնէր, անոր համար` հակառակ վխտացող տիրացուներու… Այսպէս ալ եղաւ: Էգնայեան որ հոգաբարձութեան ատենապետն էր` համեստ ամսական մը առաջարկեց ինձ դպրապետութեան պաշտօնին համար. ստիպուած էի ընդունիլ, և հետս բերած փոքրիկ գումարէն քիչ քիչ ամսականներուս վրայ բարդելով սկսայ ապրիլ, միւս կողմէն ձեռնարկեցի վերջապէս տարիներով երազած ու փափաքած գործիս: Կ՛ուզէի անպատճառ Conservatoire մտնել… սակայն գրեթէ անյաղթելի դժուարութեանց առջև կը գտնէի ինքզինքս. ֆրանսերէն բառ մը իսկ չգիտէի, ոչ ալ գիտակցութիւն ունէի եւրպ. երաժշտութեան, մինչդեռ երաժշտանոցի մրցումներուն մասնացող մը ահագին պատրաստութիւն ունենալու է երաժշտութեան և երգելու արուեստին մէջ…

ՈՒրեմն, 1995թ հուլիսի 5-ին թիվ 2 ընտրատարածքային ընտրական հանձնաժողովի նախագահն էի: Այդ օրը Սահմանադրության հանրաքվեն էր և ԱԺ պատգամավորների ընտրություն:

Ներս մտավ Տիգրան Նալբանդյանը: Մեր երաժշտագետները հրավիրվել էին, որ իր երգը գրի առնեն: Նա այդ ժամանակ 70 տարեկան էր, գուցե նույնիսկ մի փոքր ավելի:

Թերևս, գաղտնիք բացահայտած չեմ լինի, եթե արձանագրեմ, որ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարման ժամանակ հանրային գիտակցության վրա ազդեցության համար մշակվել է ընթացակարգային միֆերի շարք, որը հաջողությամբ աշխատել է վերջին 5 տարիների ընթացքում։

Երանի արթնանայինք ու տեսնեինք, որ վերջին հինգ տարին մի վատ երազ էր, նիկոլ-բան չլիներ, անունն էլ չհիշեինք...

Անցած տարի այս օրերին թշնամին հրետակոծում էր հայկական բնակավայրերը Գորիսից մինչև Սոթք։ Հայկական կողմն ունեցավ 224 զոհ, բայց 224 վայրկյան անգամ սգո օր չհայտարարվեց։

...Երբեմն թվում էր, որ Սերիկի ու իմ միջև կա անհաղթահարելի տարածություն, սահման, որի անդորրը չի կարելի խախտել. պատճառը՝ երկյուղը, պատկառանքն ու հարգանքն էր, որ ունեմ գիտության ու արվեստի այս մեծ երախտավորի հանդեպ:

Քանի օր է ձեռքս չի գալիս գրեմ՝ չտա Աստված, տեսնես հերթական «էսկալացիային» քանի՞ տան լույս է էլի մարելու, այս պահին երազող, Տիրոջ բարեգթությանը դիմող զինվորներից քանի՜սն են դատապարտված զոհվելուն... Երեկ էր՝ ենթասպաների փոքրիկ խմբով եկել էին բանկոմատից փող ստանալու...