Ես երևի միակ մարդն եմ Հայաստանում, ով բախտ է ունեցել աշխատել միանգամից Հայաստանի և Արցախի բոլոր նախագահների հետ մինչև 2018-ը, բացառությունը ԼՏՊ-ն էր։ Իր հետ ո՛չ հանդիպել եմ, ո՛չ էլ խոսել. փորձել եմ, բայց նա միշտ զբաղված էր (երևի 2018-ի սցենարներն էր գրում):
Արդեն որերորդ անգամ Իսրայելն ի լուր աշխարհի պաշտոնապես հայտարարում է, որ իրեն հաջողվել է ոչնչացնել «Համմասի» կամ «Հըզբոլլահի» այսուայն ղեկավարներին, հետո էլ՝ նրանց փոխարինողներին։ Իհարկե, որևէ հիմք չունենք այդ հայտարարություններին չհավատալու, երբ դրանց հեղինակը «ամենազոր» Իրայելն է՝ իր համազորը չունեցող Մոսադով։ Մանավանդ որ որոշ ժամանակ անց «Համմասն» ու «Հըզբոլլահը» հաստատում են այդ լուրերը։
1981-ի ցուրտ ձմռանն էր․ ընկերոջս՝ բանաստեղծ Կարո Մելիքսեթյանի հետ Կենտկոմի շենքից ոչ հեռու (ներկայիս՝ Խորհրդարանի) մի տեղ կանգնած մարդ էինք սպասում; Հանդիպակաց մայթով ակադեմիայից իջնում էր Տիեզերքի տարածքներում գերհզոր աստղերի՝ քվազարների հետ զրուցող Վիկտոր Համբարձումյանը։
«Մենք չունենք նավթ, գազ, չի եղել ու երբեք էլ չի լինի. փոխարենը մենք ունենք ուղեղներ և Սփյուռք: Եվ եթե Սփյուռքի ողջ ներուժը ներդնենք, դա մեծ խթան կլինի Հայաստանի զարգացմանը». Լևոն Հայրապետյան:
Հայ ազգը ծննդյան պատճառ է գոհարների, որոնցով հիանում է աշխարհը, բայց ինքը շատ անգամ չգիտի, և տեղին են այս տողերը.
«Ձեզ ով էր ստիպում մեզ աստղերի պես ցիրուցան անեք,
Որ միշտ մեզ տեսնեք, ուր էլ որ գնաք... »:
Գևորգ Էմինը (ջահելներին հուշեմ, որ այդպիսի հայ բանաստեղծ է եղել 20-րդ դարում, ու լավ բանաստեղծ) մի գործ ունի, եթե հիշողությունս չի դավաճանում՝ «Մենք փոքր ենք, այո» վերնագրով: Ինչո՞ւ հիշեցի:
2020-ի հոկտեմբերի 1-ի դրությամբ հայկական բանակը Քարվաճառում վերականգնել էր առաջին օրերին կորցրած դիրքերի մեծ մասը։ Հարավային ճակատի Հորադիս-Ջրական և Կարախամբեյլի-Հադրութ ուղղություններում հայկական ուժերը նույնպես վերականգնել էին ռազմաճակատի գիծը։ Այստեղ թշնամու կորուստները սարսափելի էին՝ ավելի քան 300 զրահատեխնիկա և մոտ 3000 կոտորված լավագույն ուժեր։
Այդ նույն պահին ի՞նչ էր կատարվում Բաքվում և Երևանում։