Երեկ Կիևում ուժայինների գնդակներից զոհված հայազգի Սերգեյ Նիգոյանի հետ կապված Պարույր Հայրիկյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է. «ԱԻՄ-ականներ։ Նիգոյեան ազգանունն այնքան տարածուած չէ, բայց Նաւուրի մեր Արամի (միակ աիմական գիւղապետն այսօր) ազգանունը Նիգոյեան է։ Այսօր փորձեցի իրեն զանգահարել, բայց չստացուեց։ Պարզեք, եթէ կարող եք ու տեղեկացրեք, իրենց տոհմի՞ց էր Մովսէսի մահուան օրը ՈՒկրաինայում զոհված Նիգոյեանը։ Պահուածքը շատ աիմական է եղել...»: Հայրիկյանը չի դադարում ամեն տեղ ԱԻՄ-ական փնտրել: Տպավորություն է, թե իր այդ փնտրտուքն է, որ կենդանի է պահում ԱԻՄ-ի մասին հիշողությունը: Հայրիկյանի կուսակցությունը վաղուց պատմության գզրոցներում է հայտնվել, այն չկա ներքաղաքական կյանքում, և չկա այն ժամանակվանից, երբ հարգարժան անկախականը սահմանադրական բարեփոխումների դիմաց պաշտպանեց Քոչարյանի թեկնածությունը` ստանալով բարեփոխումների հարցերով հանձնաժողովի նախագահությունը:
Հարցն այն է, որ մարդու տեսակը կուսակցականացնելով հասարակության մեջ արհեստական շերտավորումներ են ստեղծվում` այդպիսով խարխլելով նույն հասարակության միասնականությունը: Սա հատուկ է հայաստանյան գրեթե բոլոր քաղաքական ուժերին: Եվ, ընդհանրապես, բակային հայրենասիրությունը մեզանում վաղուցվա հիվանդություն է:
Սերգեյ Նիգոյանը, իմ ընկալմամբ, իրեն ՈՒկրաինայի լիիրավ քաղաքացի էր զգում և պայքարում էր իր երկրի և իր իրավունքների համար: Նրա պահվածը հայ քաջորդու պահվածք էր և ոչ՝ ԱԻՄ-ականի, դաշնակցականի կամ էլ երկրապահականի: Սերգեյ Նիգոյանը խիզախ երիտասարդ էր: Նա կարող է հայ տեսակի չափանիշը դառնալ ՈՒկրաինայում, բայց ոչ երբեք՝ որևէ կուսակցության չափանիշը Հայաստանում:
Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ