-
22.02.2019|
04:07
Հեռավոր 1948, 1949 թվականներն էին: Բանակից զորացրվելուց հետո աշխատում էի Բաքվի հիդրոտեխնիկայի և մելիորացիայի գիտահետազոտական ինստիտուտում որպես միկրոկլիմայագետ:
-
19.02.2019|
02:42
Տարիներ շարունակ պատմաբան Լեոն տառապում էր ստամոքսի ծանր հիվանդությունից: Թիֆլիսում այլևս չէր մնացել մի բժիշկ, որին դիմած չլիներ, բայց անօգուտ:
Մի օր, 1906-ի ամռանը, Լեոն և Հովհ. Թումանյանը մեր տանն էին:
-
15.02.2019|
02:05
1906-ի գարնանը Թիֆլիսում էլ միտք ծագեց հայ-թաթարական հաշտության ցույց կազմակերպելու Թիֆլիսի հայոց Մայր տաճարում՝ Վանքի շրջափակի մեջ: Այդ ցույցը ավելի պատկառազդու դարձնելու համար որոշվեց հատուկ պատվիրակություն ուղարկել Էջմիածին՝ Խրիմյան Հայրիկին Թիֆլիս հրավիրելու:
-
12.02.2019|
02:23
Թիֆլիսի հայ գրական շրջանակի անդամներից էր Ռուբեն Խանազատը: Կարճահասակ, խոշոր սապատով, մշտուրախ, հաճելի զրուցընկեր և սեղանակից էր, Թումանյանի հետ էլ բարեկամ:
1911-ին Թիֆլիսի Վերայի այգիներից մեկում Շիրվանզադեի հոբելյանական ճաշկերույթն էր:
-
12.02.2019|
02:15
ԽՍՀՄ- փլուզումն ուներ իր իրական, տեսանելի պատճառները, դրանք տեխնիկատնտեսական, նաև քաղաքական-գաղափարախոսական էին, որոնք որևէ կապ չէին կարող ունենալ Գորբաչովի «դավաճանության» հետ:
-
08.02.2019|
03:03
Հովհ. Թումանյանը բանաստեղծում էր ոչ միայն գրչով, այլև առօրյա կյանքի մեջ իր ամեն մեկ շարժումով: Իր հագուստից սկսած մինչև իր աշխատանոցի վառարան վառելը բանաստեղծություն էր Թումանյանի համար:
-
05.02.2019|
08:20
Հովհաննես Թումանյանի տունը մի փոքրիկ թանգարան և մի հարուստ մատենադարան էր:
Նրբաճաշակ Հովհ. Թումանյանը, երբ իր գրպանը թույլ տար, չէր կարող անտարբեր անցնել մի սիրուն նկարի կամ նրբաքանդակ արձանի մոտից:
-
05.02.2019|
08:17
Տևական ժամանակ է, որ «Իրատեսի» էջերում չենք հանդիպում իմ հարգարժան ընթերցողների հետ, ներող եղեք: Ասելու և քննարկելու շատ բա կա՝ հատկապես «հայկական» պայմանական անունը ստացած հեղափոխությունից հետո:
-
02.02.2019|
13:47
Հին Եգիպտոսի լեգենդար փարավոն Թութանհամոնի դամբարանի վերականգնման 9 տարվա աշխատանքներն ավարտվել են: Դամբարանի վերականգնումով զբաղվում էին Արվեստի նմուշների պահպանման Գետիի ինստիտուտի փորձագետները:
-
01.02.2019|
05:13
Բազմանդամ ընտանիքը, անշուշտ, բազմաթիվ հոգսեր էր դնում Հովհ. Թումանյանի ուսերին: Նա ոչ միայն տանում էր այդ հոգսերը, այլև, կարելի է ասել, ուրախությամբ էր տանում, այնքան շատ էր կապված ընտանիքին: