Երկու պատառիկ ԿԱՐԵՆ ԴԵՄԻՐՃՅԱՆԻ հետ զրույցի («Ո՛չ երանի էն առաջինին, ում օրոք կմահանա Շիրազը և կբարձրանա Ղարաբաղի հարցը») հրապարակումից հետո արված մեկնաբանություններից:

1990 թվից ես արդեն «Հայաստանի Հանրապետութին» օրաթերթում էի աշխատում: Եթե չեմ սխալվում, 1993-ի անտանելի ցուրտ ձմեռն էր, երբ թերթի գլխավոր խմբագիր, լուսահոգի Այդին Մորիկյանն, ում 1975-ից ճանաչելու երջանկությունն եմ ունեցել, կանչեց վերև, թե՝ ապեր, աշխատողները սառում են, էս րոպեն մեկ կտրվող լույսի պայմաններում հոսանքով տաքացուցիչների վրա հույս դնել չի լինի:

1952 թ. Նժդեհը ութ տարի է՝ խորհրդային բանտում է։ Ձեզ չի՞ հետաքրքրում, թե ինչու՞ Ստալինը չկարողացավ սպանել Նժդեհին։ Միգուցե չգիտե՞ր՝ ինչպես։ Բայց դա Ստալինն էր՝ իր ողջ դիվային ուղեղով։ Նա բոլորից լավ, հայերից առավել ևս, գիտեր՝ ով է Նժդեհը, աշխարհում միայն նա և Նժդեհն են լիարժեք ճանաչել ՆԺԴԵՀԻՆ...

Բայբուրդում 700 երեխա թաղեցին ողջ-ողջ թուրք կանանց ներկայությամբ, որոնք նստել, թամաշա էին անում՝ իրենց երեխաները գրկած...

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու նշանավոր հոգևորականների դասից է ականավոր հոգևոր, հասարակական գործիչ ՎԱՐԴԱՆ արքեպիսկոպոս ՕՁՆԵՑԻՆ կամ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍՅԱՆԸ (1812-1897թթ.):

Նվիրում եմ Լեռնային Արցախի, Թալիշ գյուղից արցախյան պատերազմում զոհված ազատամարտիկների հիշատակին։ Գյուղը ազատագրվեց 1994 թ. ապրիլի 14-ին։

Սակարեա նահանգի պետական համալսարանն իր աւելի քան 85,000 ուսանողներով, համարւում է Թուրքիայի խոշորագոյն համալսարաններից մէկը։ Այն Թուրքիայի առաջին եւ միակ պետական համալսարանն է, որն ունի ISO-2002 վկայագիր՝ «EFQM - Excellence Competence Level Quality Certificate» (Գերազանց իրաւասութեան մակարդակի որակաւորման վկայագիր)։ Սակարեա համալսարանում աշխատում է 16 գիտա-հետազոտական կենտրոն, այդ թւում նաեւ «Հայ-թուրքական յարաբերութիւնների հետազոտութեան կենտրոն»-ը, որը ցայժմ հրապարակել է մի քանի նկատառելի ուսումնասիրական հատորներ եւ պրակներ:

ՌՈՒԲԵՆ ՊԱՎԵԼԻ ՔԱԹԱՆՅԱՆԸ խորհրդային կուսակցական, պետական գործիչներից է երկրի անվտանգային կյանքում, իրավական համակարգում ունեցած ծանրակշիռ մասնակցությամբ։

Այսօր Հայաստանում քչերն են սիրում հիշել 1920 թվականի Ալեքսանդրապոլի պայմանագիրը։ Հայաստանի և Թուրքիայի միջև պատերազմի ավարտի պայմանագիրը ստորագրվեց դեռևս չճանաչված քեմալական Թուրքիայի կառավարության և Հայաստանի Առաջին Հանրապետության կառավարումից արդեն հրաժարական տված դաշնակցական կառավարության միջև։

1938 թվականին նացիստները տիրացան Ավստրիայի, Չեխոսլովակիայի ու Դանցիգի ոսկու պաշարներին։ Հետագայում դրանց գումարվեցին նաև Բելգիայի, Նիդերլանդների, Ֆրանսիայի, Լեհաստանի ու այլ գրավյալ տարածքների ոսկու պաշարները։ Պատմաբան Ալեքսանդր Մոսյակինն իր «Թալանված Եվրոպա» գրքում գրում է, որ միայն օկուպացված խորհրդային Ուկրաինայի խնայբանկերից նացիստները երեք վագոն ոսկի են հանել։ Սրան պետք է գումարել այն ամենը, ինչ նացիստներն առգրավել են մասնավոր բանկերից, ոսկերչական խանութներից, եկեղեցիներից, թանգարաններից ու Նացիստական Գերմանիայի եկամտի ամենազարհուրելի աղբյուրից՝ հրեաներից: