Կառուցվել է Իտալիայի Տոսկանա մարզի Լիվոռնո «ազատ նավահանգստում», 120 հայ վաճառականների ֆինանսական հանգանակությամբ: Օծվել է 1714-ին: Հռոմի թույլտվությունն ստանալու և շինարարությունն ավարտին հասցնելու համար պարտական ենք Աստվածատուր Օղլանքեշիշյանին (դե Մաթուս), որը սերում էր Աղվանից Թեոդորոս Օղլանքեշիշյան իշխանական տոհմից և որը Լիվոռնո էր ժամանել որպես նորջուղայեցի Խոջա Մինասենց առևտրային տան գործակալ, ապա ինքնուրույն գործել: Հանգանակության գումարը կազմել է 3245 պեցցա, իսկ նա իր քսակից տրամադրել է 53032 պեցցա:

ԹԱԳՈՒՀԻ-ՆՈՅԵՄԻ ՊԵՏՐՈՍԻ ԹՈԽՄԱՆՈՖ-ԼԱԹԻՖԸ (1864-1924) կրթությունն ստացել էր Կահիրեի հռոմեադավան կաթոլիկների Անարատ հղության դպրոցում: Պետական պաշտոնյա, երկրաչափ հորից ժառանգած բերրի հողային կալվածքը, որ գտնվում էր Մերքեզ Աբու Հոմսի շրջանի Բատուրես գյուղում, 1917 թ. սեպտեմբերի 30-ի կտակով նա նվիրաբերեց Ազգային առաջնորդարանին: Նույն կտակով նվիրեց նաև Կահիրեի Ղասր-էլ-Այնի փողոցում գտնվող 400 քմ տարածքը, պայմանով, որ իր 1000 եգիպտոսյան ֆունտ պարտքը վճարվի, իրեն ցկյանս հատկացվի 20 ֆունտ, իսկ հողատարածքի բերքից ստացված եկամտով այդ տարածքում շահութաբեր շենք կառուցվի: 1923 թ. 4000 ֆունտով երկհարկանի շենքը կառուցվեց՝ տարեկան բերելով 300 ֆունտ եկամուտ:

Դուդուկահար Գևորգ Դաբաղյանը ապրիլի 20-30-ին, Ցեղասպանության 99-րդ տարելիցի կապակցությամբ, համերգներով հանդես կգա Գերմանիայում:

Օսլոյի համալսարանի գիտնականն ապակոդավորել է փայտի վրա թողնված ծածկագիրը: Նա առաջինն է ապակոդավորել վիկինգների հնագույն ծածկագիրը, որը թվագրվում է 12-13-րդ դարերին՝ գրել է The Guardian-ը:

Հին հունական աստվածներից մեկի՝ Ապոլոնի դարեր շարունակ կորած համարվող բրոնզե արձանը գտնվել է Գազայի հատվածում: Տեղացի ձկնորսներից մեկը պատմել է, որ 500 կգ քաշով արձանն ինքը հայտնաբերել է անցած տարվա օգոստոսին՝ ծովի հատակին:

Վերջերս լրացավ վրաց քաղաքական-հասարակական գործիչ, նշանավոր արձակագիր ու բանաստեղծ, գիտնական, բառարանագիր, ինչու չէ, նաև հայագետ Սուլխան Սաբա Օրբելիանու ծննդյան 355-ամյակը (1658-1725 թթ.):

Մարտի 15-ին Հյուսիսային պողոտայում Պատանի պատմագետների ակումբը, «Նոր Միտք» ԵԻՄ-ը կանցկացնեն արդեն ավանդույթ դարձած «Գինի լից» ֆլեշ մոբ ակցիան՝ նվիրված Սողոմոն Թեհլերյանի սխրագործության հիշատակին։

Այժմ զուգահեռներ անցկացնենք Շահրիմանյանների ու Լազարյանների միջև: Խոր և համապարփակ ինտեգրումը եվրոպական կյանքին, այն էլ՝ դավանելով կաթոլիկություն, Շահրիմանյանների պարագայում հանգեցրեց ազգային ինքնության լիակատար կորստի և ուծացման: 1788 թ. Լիվոռնոյում ապրում էր արական սեռի 11 Շահրիմանյան, իսկ մեկ դար անց ոչ մեկը չէր մնացել: Գասպար Սահրադի Շահրիմանյանի որդի Բարսեղ-Բազիլիոն ձեռնադրվեց մոնսինյոր, հետագայում նշանակվեց մի շարք շրջանների նահանգապետ (governatore), իսկ ոմն Ալֆոնսո Դոմենիկո Սերիմանն ընտրվեց եպիսկոպոս: Այսօր Շահրիմանյանների ազգանունով Վենետիկում պահպանվել է Salizada Seriman պալատ-հյուրանոցը:

Սակայն Վիկտորյա թագուհու մահից հետո Ռուսաստանի, Բրիտանիայի և Գերմանիայի միջև փխրուն խաղաղությունը անհետացավ՝ Եվրոպան մոտեցնելով Առաջին աշխարհամարտին, որի ժամանակ Նիկոլայ 2-րդն ու Գեորգ 5-րդը կռվում էին ընդդեմ իրենց զարմիկ Վիլհելմ 2-րդի:

Արյունակցական սերտ կապեր ունեցող այս 3 միապետներից ամենամեծը Վիլհելմն էր: Մանկուց նա թույլ առողջություն ուներ ու անգլիացի մոր հետ բարդ ու լարված հարաբերություններ: