Արցախի համար նահատակված մեր քաջերի հիշատակին

Ախ՛, այստեղ ինչքան կակաչ կա կարմիր,

դյութեղ ու թովի՜չ, պայծա՜ռ, հուրհրա՜ն,

շոյում է նրանց մեղմորեն քամին՝

չքնաղ ու լուսեղ բարձունքի վրա:

Տղերք են զոհվել այս դիրքի համար՝

անվախ, անսասան, բազմաբյուր քաջեր,

սրտերն են նրանց բոցկլտում անմար,

բարձունքում, որպես կարմիր կակաչներ։

Այս դիրքի վրա կրակ է թափվել,

արճիճ է թափվել, բեկորներ բազում,

այդ կրակի մեջ տղերքն են կոփվել

ու ամեն մեկը՝ դարձել դյուցազուն։

Կռվել են նրանք այս դիրքի համար,

մահ ու գնդակի, սուլոցի ներքո,

քաջ ընկերներ են կորցրել անհամար,

վերքերի ցավն են ամոքել երգով։

Ու երբ վերջինն է մնացել դիրքում

ու կրակել է փամփուշտը վերջին,

միայն նռնակ է պահել իր ձեռքում,

իր համար` ինչպես վայել է քաջին:

Այս դիրքում այնքա՜ն կակաչ կա կարմիր,

դյութեղ ու թովի՜չ, պայծա՜ռ, հուրհրա՜ն,

շոյում է նրանց մեղմորեն քամին,

անհայտ, անանուն բլուրի վրա։

Վահրամ Օհանջանյան

Մեկնաբանություններ