Եթե այսօր մենք անշեղ մի թեմայով ենք տապակվում, դա չի նշանակում, թե ուրիշ խնդիրներ չկան: Այո, շրջափակված 120 հազարի սովի հարցն է երակազարկի պես տրոփում:

Պարզվեց, որ ամերիկյան գրող Էսնեստ Հեմինգուեյը, որի «Ֆիեստա» գիրքը վերջերս տպագրվեց Սովետական Միությունում և մեծ խոսակցություն առաջացրեց սովետական գրական շրջանակներում, Նյու-Յորքում է գտնվում հենց մեր այնտեղ եղած օրերին:

Սա ժամանակին սենց բաներ էր բառաչում, հիմա ասում է` «ճանաչում ենք Ադրբեջանի կազմում ներառյալ»

Այսօր նորից տեսա այն, ինչից միշտ խուսափում էի: Բայց այս անգամ չկարողացա խուսափել, որովհետև միանգամից թռավ դեմքիս.

Ո՛չ թե «Հայաքվեն» կամ ընդդիմադիր հայացքներ ունեցողներն են պատերազմ հրահրողները, այլ դուք եք:

Ալեքսանդր Պուշկինն անուղղելի խաղամոլ էր, ընդ որում, ավելի հաճախ նա պարտվում էր: Նման դեպքերում ստիպված էր լինում պարտամուրհակներ գրել՝ իբրև գրավ թողնելով ինչպես իր ունեցվածքը, այնպես էլ իր ստեղծագործությունները: Երբեմն գրավադրվում էին գործեր, որոնք նա դեռ չէր էլ գրել:

Անգամ չեք էլ զգում, թե որքան մակերեսային, էլ չասեմ` ծիծաղելի է ձեր դոնկիխոտյան համոզվածությունը, Ռուսաստանի Կովկասից դուրս գալու կամ չգալու վերաբերյալ:

Կանխավ ասեմ, որ բոլոր երեխաներին ամենալավն եմ ցանկանում: Նիկոլի Ալենն իր դստերը Դիսնեյլենդ է տարել:

Մանեն ու Նվարդիկն են: Իրենք չեն հանձնվում, որովհետև մեկ անգամ արդեն կորցրել են Հադրութի իրենց տունը. անտառների միջով, ոտքով մի կերպ հասել Ստեփանակերտ, ապա՝ Գորիս, հետո՝ Գյումրի, բայց նորից վերադարձել իրենց հայրենի Արցախ։ Նվարդիկը նոր է հաղթահարել քաղցկեղը, ու, չնայած, որ էրեխուն նորմալ սնունդ ու հետազոտություններ ա հարկավոր, ինչը էս պահին Արցախում չկա, բայց մեկ ա, ինքն ու իր մեծ ընտանիքը սեփական առողջության հաշվին պահում են հայոց միջնաբերդ Արցախը, ապրում են այդ հողի վրա, որ տղերքի անձնազոհությունն իզուր չլինի, որ տղերքի արյունով ազատագրված դրախտավայրը վայրենիներին բաժին չհասնի։

Մի օր արտաքին թշնամու դեմ մղած ճակատամարտից հետո մարգարեն ասել էր. «Մենք վերադարձել ենք փոքր պատերազմից դեպի մեծ սրբազան պատերազմը»: Փոքր պատերազմը դա այն պատերազմն է, որ մղվում է արտաքին թշնամու դեմ, «անհավատի», «անճշտի», «բարբարոսի» դեմ, մինչ մեծ պատերազմը դա այն ներքին, հոգեկան պատերազմն է, որ մենք մղում ենք մեր էությունը իր կատարելության սահմանին հասցնելու համար: