- Հարևան, հերըս միշտ ասում էր, որ կարկուտը ծեծած տեղն ա ծեծում։
- Հերըդ ճիշտ էր ասում, Վաղո, հո վատ բան չի՞ պատահել։
- Ես պատմեմ՝ լավն ու վատը դու որոշի։
- Հլը պատմի։
- Ուրեմն թոռս դասից էկավ ու ասեց՝ դասատուն հանձնարարել ա, որ խաղաղության ղուշ նկարեն։
- Դե ղուշը ղուշ ա, էլի, Վաղո, օգնեիր՝ թող նկարեր, անունը կդնեիք «խաղաղության ղուշ»։
- Ամեն ինչ էդքան հեշտ չէր, դասատուն ասել էր, որ էդ ղուշը պիտի խաղաղության խաչմերուկում ըլնի, կտուցին էլ՝ խաղաղության պայմանագիր ու անպայման՝ ստորագրված, պեչատն էլ դրած։
- Այ քեզ բան, բա ո՞նց նկարեցիք։
- Ինձ չկորցրի, ասի՝ մի հատ ինտերնետում գրեմ «խաղաղության ղուշ»՝ տեսնեմ ի՞նչ տեսակ ղշի նկար կբերի։
- Բերե՞ց։
- Բերեց, բայց ղուշը առանձին չէր։
- Բա ո՞ւմ հետ էր։
- Մի ճմռթած բայղուշ էրկու ձեռքով բռնել էր ղուշ։
- Բա ի՞նչ արիք։
- Թոռս շատ նեղվեց, բայց ասի՝ ոչինչ, դու բայղուշին ուշադրություն մի դարձրա, մենակ ղուշը նկարի։
- Բա կարկուտը ի՞նչ կապ ուներ էդ պատմության հետ։
- Դե հերըս շատ էր սիրում էդ խոսքը։
Կարո Վարդանյան