Իրանական «դրենաժ», ռուսական «շանտաժ», հայկական «մանդրաժ»…

Արդեն 190-րդ օրն է, ինչ Ադրբեջանն արգելափակել է Լաչինի միջանցքը. Արցախը 190 օր գտնվում է տոտալ շրջափակման մեջ:

Փողի մասին խորհելիս, բոլորը մտածում են, թե ի՛նչ կարելի է այդ կոնկրետ գումարով ձեռք բերել։ Կա դրա հակառակ կողմը նաև։

Այսօր (15.06.2023-irates.am) ՀՀ ԱԺ-ում Փաշինյանը հերթական հարձակումը գործեց Հայաստանի պետության դեմ։ Ըստ նրա, ՀՀ զինանշանը և նրա վրա պատկերված Արարատն ու հայկական թագավորությունների զինանշանները հիմք ու պատճառ են, որպեսզի մեզ ոչնչացնեն։ Չասաց, թե ով է ուզում մեզ ոչնչացնել, բայց պարզ է, որ նկատի ուներ թուրքերին։ Իբր այդ զինանշանով մենք, իր բառերով, հայտարարում ենք՝ «ոչնչացրեք մեզ»։

Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլը և նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Վահագն Խաչատուրյանը Հայաստանում գեյ շքերթների արտոնման, դրա հետ կապված սպասելի, միանգամայն հնարավոր ներքին բախումների, ԼԳԲՏ (լեսբի, գեյ, բիսեքսուալ, տրանսվեստիտ) քարոզչության, այսինքն՝ այլասերման քարոզի ու դրա դեմ հանդես եկողներին, նույնիսկ այլասերվածների թանին թթու ասողներին քրեական պատասխանատվության ենթարկելու կողմնակիցներ են:

Մարդկային համակարգերի (անձի, կազմակերպության, պետության, պետությունների բլոկի) մրցակցային պայքարում շատ հաճախ որևէ մեկը, քաղաքական բլեֆի նպատակով կամ մի այլ տեսակի շահ ստանալու համար, սեփական հնարավորություններն ու հզորությունը ներկայացնում է շատ ավելին, քան թե դրանք կան իրականում։

Բոլորն անկասկած արձանագրել են, որ հայոց առաքելական սուրբ եկեղեցին սրբազան պայքարի է դուրս եկել ՀՀ իշխանությունը նվեր ստացած խմբակի դեմ։ Հակասությունը եկեղեցու և այդ խմբակ-խունտա-աղանդի միջև հասել է գագաթնակետին, ընդ որում 1722 տարեկան եկեղեցու թշնամի 1500 օրեկան խունտան որոշել էր իր առաջնորդի լեզվով հրավիրել եկեղեցուն քաղաքական պայքարի, մանուկների հետ խարույկի կողքին աղանդավորական քարոզի ընթացքում, որտեղ եկեղեցուն բացահայտ առաջարկվեց գալ քաղաքական դաշտ, ստեղծել կուսակցություն և փորձել հասնել իշխանության։

Մեր արտաքին ու ներքին թշնամիները երկար ժամանակ մնալով անպատիժ ու կարծելով, թե միշտ էլ այդպես է լինելու, լկտիացել են այն աստիճան, որ այլևս չեն թաքցնում մեր հոգևոր կործանումն ուզելու իրենց ցանկությունը:

Ցավալիորեն, մենք մեր վերլուծությունների և երևույթների բացատրության հիմքում դնում ենք ոչ թե գիտական մոտեցումները, այլ էմոցիաներն ու մեր ցանկությունները։

Վերլուծական, հետազոտական կենտրոններում մեծամասամբ այն կարծիքն է թևածում, որ պատերազմն Ոկրաինայում ունի շատ կոնկրետ շահառուներ: Բանն այն է, որ երկրորդ աշխարհամարտից հետո, մոտ 70 և ավելի տարիներին, սպառազինությունների մրցավազքի ընթացքում արևմտյան բլոկի զինապահեստներն այնքան են լցվել, որ դարձել են լուրջ խնդիր: Այստեղ պահվող զինատեսակները արդեն հնացած են: Անօդաչուների և թևավոր հրթիռների կողքին անցած դարի 50-ից 70-ական թթ. արտադրված զինատեսակներն այլևս կիրառելի չեն: Իհարկե, նույն իրավիճակն է նաև Ռուսաստանում և այլուր: Ստացվեց այնպես, որ դրանց պահելը անմաստ է, բայց միաժամանակ լիկվիդացնել միլիարդների հասնող այդ զինատեսակներն ու դրանց համար արտադրված զինամթերքը, նույնպես նպատակահարմար չէ: Եվ ահա խնդրեմ, հարցի փայլուն լուծումը: Կարելի է դատարկել պահեստները, առատաձեռն «օգնել» Ուկրաինային և միաժամանակ դառնալ պարտատեր, որովհետև դեռ լրիվ պարզ չէ՝ այդ օգնությունն ինչպես է ձևակերպվում, ինչպես է Կիևը փակելու իր պարտքերը: Ռուսաստանն էլ է ազատվում հնացած զինտեխնիկայից, բայց նրա համար առավել կարևոր են իրական մարտական պայմաններում նոր զինատեսակների փորձարկումներն ու ռազմական գործողությունների վարման փորձի հարստացումը: Ուկրաինայում պատերազմը Ռուսաստանի և հավաքական Արևմուտքի միջև ինձ շատ է հիշեցնում տասնամյա պատերազմը Վիետնամում 1966-1976 թթ., որտեղ իրենց զինատեսակներն էին փորձարկում ԱՄՆ-ը և ԽՍՀՄ-ը: