Կար ժամանակ թելի ծայրը հեշտորեն կծիկ էր դառնում։ Հիմա ցեցակիր է թնջուկը, նման մեր քաղաքականությանը, դեռ փոշիացնող թիթեռն էլ նստած է վրան, թափահարում է իր գորշագույն թևերը, թե՝ դեռ կամ։ Ապագայից խոսելը հիմա պատրանք է։
Թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին մարտահրավերները նենգ և հեռահայաց են: Անհրաժեշտ է նպատակամետ ուժերի գերլարում, հակառակ դեպքում կարժանանանք հայի վերջին խելքին հարիր ընկերովի մահը որպես հարսանիք ընկալողների տխուր ճակատագրին:
Հյուրընկալ տուն էինք, բացված սեղանը՝ տեղը-տեղին, նկարելու մի հիասքանչ բան:
Չտար Աստված՝ աղամանը հանկարծ մոռացվեր, վերջում բերվեր, այն էլ՝ հյուրերից մեկի խնդրանքով:
Երկու ջրհեղեղի արանքում հայտնված իմ ժողովուրդ, այս պահին պիտի լինես խելամիտ, որ չխեղդվես ահեղաձայն ալիքների գահավիժումից, երբ քո գլխավերևում սև ամպերի կուտակումներ դեռ կան, վկայում են նորից տեղատարափ։
Ինչու՞ ենք չեզոք, գոնե բացատրեք, ժողովուրդը հասկանա:
2014-ին, երբ էլի ռուս-ուկրաինական պատերազմ էր, անհանգստություն չունեինք, հանգիստ էինք մեզ համար՝ մեջքից խփող չկար:
ՈՒ՞մ ասեմ, ու՞մ հետ խոսեմ: Զուր է:
Բայց ասեմ մի բան՝ օդի մեջ կրակված փամփուշտի պես:
Ինչի՞ց է ատելությունը առաջանում և սիզախոտի պես իր լկտի ու անպարտելի արմատներով, իր անողորմ մագիլներով տիրում հայրենիքի ընդերքը, բռնում հայրենիքի սիրտն ու հոգին:
Ռուսաստանը զանգվածաբար դատարկում է քաղաքացիական բնակչությունից Կուրսկի շրջանը։ Ուկրաինայի զորքի առաջխաղացումը թեպետ կասեցվել է, բայց նրանց հաջողվել է մեծ թվով տարածքներ գրավել։ Ռուսական իշխանության համար Կուրսկի շրջանի հսկայական հատված թշնամուն զիջելը մեծ խնդիր չէ, ասում են՝ ժամանակի հարց է, էլի հետ կվերցնեն։