Սարսափելի է. Երբ աստվածուրացն Աստծո խոսքով է ամբոխին խաբում` Տգետի միտքն է Նենգորեն կապում։

Ես չգիտեմ, թե կարոտը Ինչ գույն ունի օտարի մոտ, Բայց Հայի մոտ նա անգույն է Եվ թափանցիկ է, ինչպես՝ օդ...

Սղոցում է հոգիս խորունկ ցավն այս կրկին. Մի պտղունց մասունք է` երազով շաղախված, Մի բուռ ազգ հինավուրց, որի ծեծված գլխին Լինել-չլինելու հարցականն է կախված:

«Նարեկացի» արվեստի միությունում տեղի ունեցավ ՝ «Նոր գրքի շեմին» խորագրով հանդիպում բանաստեղծ ՀՐԱՆՏ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆԻ հետ:

Մտերմական շրջանում Միկոյանը քանիցս ասել էր, թե հոգով պատրաստ է ցանկացած պատժի 1937-ին Ստալինի հետ գործակցած լինելու համար և ավելացրել, որ եթե ինքը հրաժարվեր և այն ժամանակ մեկ ուրիշը գար Հայաստան, հետևանքները անհամեմատ դաժան կլինեին: Քիչ է շրջանառվում նաև այն փաստը, որ նա այն ժամանակ անդրկովկասյան և հայաստանյան ղեկավար մարմիններին թողել է 21 հոգու ցուցակ, պարտավորեցնելով ոչ մի դեպքում ձեռք չտալ այդ մարդկանց, որոնց կորուստը ճակատագրական կլիներ հայերիս համար:

Աշխարհն այս զառամ փուչ է, նյութապաշտ` Անօրեն ու պիղծ, միշտ շահին գերի, ՈՒր ոգու-նյութի պայքարում անհաշտ Շահն է միշտ մնում կուռքը աշխարհի:

Մարդը չի փոխվում, ոչ ոք չի փոխվում, հոգի ասածը անուղղելի է. նա մերկ գալիս է, մերկ էլ գնում է, իսկ մնացածը իրողություն է:

Երբ Ֆյոդոր Դոստոևսկին դատապարտված էր տաժանակրության և գտնվում էր Օմսկում, մի անգամ փողոցում կերակրեց մի թափառական շան և այս շունը կապվեց նրա հետ:

ՎԱՉԵ ՆԱԼԲԱՆԴՅԱՆ «Հայ հին և միջնադարյան գրականության» մեր դասախոսն էր։ Բարձրահասակ, թիկնեղ։ Հմայիչ տղամարդ էր, գրավիչ, թավ ձայնով, բարեկիրթ շարժուձևով։ Սրանք բնատուր արժանիքներ են, որ այնքա՜ն շատ են սազում խելացի մարդկանց, «մարդամեջի» գիտության նվիրյալներին։

Զորավար Անդրանիկի խրատը Վրաստանի արտաքին գործոց նախարար Եվգենի Գեգեչկորիին՝ հայ-վրացական կարճատեվ պատերազմի առթիվ (զրույցը գրի է առել Երվանդ Փափազյանը։ Հանդիպմանը ներկա է եղել նաև Հովհաննես Թումանյանը):