Այսօր հանդիպեցի մի հին ղափանցի ընկերոջ: Վրդովված պատմեց, թե Ղափանի թիվ 7 դպրոցը, որը տարիներ շարունակ կրել է ազգային մեծագույն, ժողովրդական հերոս Անդրանիկ Զորավարի անունը, արդեն մեկ տարուց ավելի վերանվանվել է Անդրանիկ Մարգարյանի անունով: Եվ դրան գումարած դպրոցի դիմաց՝ «ի սարսափ» դպրոցականների, տեղադրվել է վերջինիս կիսանդրին, որը, բացի անճաշակ լինելուց, բացարձակ նման չէ երջանկահիշատակ Անդրանիկ Մարգարյանին: Եթե հրաշքով Անդրանիկ Մարգարյանը կենդանանար, առաջին պատժողը ինքը կլիներ այդ սրբապիղծներին, ովքեր Զորավարին ավելորդ են համարել... Ըստ գյուղում շրջանառվող լուրերի, այդ ամենը տեղի է ունեցել տնօրենի փոխվելուց հետո, ում, իբր, խոստացել են գումար տրամադրել՝ դպրոցը վերանորոգելու համար: Բայց միթե՞ երեսուն արծաթով կարելի է բոլոր սրբությունները վաճառքի հանել՝ և՛ Զորավարին, և՛ դպրոցը: Անդրանիկն այն Զորավարն էր, ում առաջ թշնամին անգամ հարգանքով խոնարհվել է, իսկ այսօր մենք ինքներս ոտնահարում ենք մեր սրբությունները: