Վեպը, որպես գրական-ստեղծագործական ժանր, վաղուց դադարել է լինել ակտուալ։ Ավելին, վեպը ռեալ քաղաքականության թշնամին է։ Ցանկալի ապագայի վիպական գրավիչ պրոյեկցիան թույլ չի տալիս կտրվել անուրջներից և տեղափոխվել ռեալ քաղաքականության դաշտ, որտեղ ամեն բան ավելի բազմաշերտ է և խճճված։
«Մենք դադարում ենք լինել ֆորպոստ», «մենք ծայրագավառից վերածվում ենք ինքնիշխան պետության», «մենք այլևս մեծ եղբոր կարիք չունենք», «մենք, մենք, մենք... »։ Վիպական առումով այս ամենը գուցե հնչում է շատ գեղեցիկ, ինչպես 2018-ից ի վեր հնչող ականջահաճո զեղումները, բայց ոչ իրատես ու արժանահավատ, որովհետև չի նշվում ամենակարևորը` այն գինը, որը պետք է վճարենք ռոմանտիկ արկածախնդրությունների դիմաց։
Գարեգին Պետրոսյան