Հանուն ինչի՞ ենք պատրաստ մինչև վերջ պայքարել ու… ապրել

Վերջերս մի հարց է անընդհատ գլխումս պտտվում. ի վերջո, ո՞րն է այն կարմիր գիծը, որը տրորելը Հայ ժողովուրդը երբե՛ք թույլ չի տա:

Ո՞րն է այն կետը, որի վրա ձիգ կանգնած, իրար պինդ բռնած ատամներով կպահենք:

Էլ չենք նայի նախկին-ներկա, սև ու սպիտակ, թալանչի ու փալանչի, ռուս ու պռուս:

Ո՞րն է այն սրբությունը, ազգային գանձը, համազգային արժեքը, որ ամեն ինչից թանկ է մեր համար:

Անկեղծ` չեմ գտնում:

Վանա ծո՞վը, Անի՞ն,Կա՞րսը...

Թե՞ էդքան սիրելի խորհրդանիշ Մասիսը:

Արցա՞խը:

Հաղթանակի խորհրդանիշ Շուշի՞ն:

Հայոց դպրության առաջնեկ Ամարա՞սը:

Քրիստոնեական հավատքի խորհրդանիշ Գանձասա՞րը:

Բանա՞կը... զինվո՞րը:

Մեր զավակնե՞րը: Ընտանի՞քը:

Նահատակներն ու նրանց հուշարձաննե՞րը:

Հայրերի ու եղբայրների գերեզմաննե՞րը:

Խաչերն ու խաչքարե՞րը:

Պապական տու՞նը, հայրական օջա՞խը:

Պատի՞վը, արժանապատվությու՞նը:

Այս բոլորն արդեն թույլ ենք տվել տրորել:

Լա՛վ, բա ո՞րն է այն վերջին կետը, հանուն որի մինչև վերջ պատրաստ ենք կանգնելու:

Ի՞նչն է, որ երբե՛ք, աշխարհում ո՛չ ոքի ամեն գնով թույլ չենք տա մեզանից խլել:

Առանց ու՞մ կամ ինչի՞ պատրաստ չենք ու չենք կարողանա ապրել:

Կամ հանուն ինչի՞ ենք պատրաստ մինչև վերջ պայքարել ու… ապրել:

Արտ ԴԵՄԻՐՃՅԱՆ

Մեկնաբանություններ