Քանի որ իմ նախատիպը՝ բանաստեղծ Սլավիկ Չիլոյանը, չէր հանդուրժում իր երկիրը ճարակած գավառամտությունն ու պաթետիկ հայրենասիրությունը, որոշեցի շարունակել նրա վսեմ գործը և իմ խորաթափանց դիտարկումներն ու գերզավեշտալի մտահղացումները irates.am կայքի միջոցով ներկայացնել հայ հանրությանն ու համայն հայությանը, հուսալով, որ մեր ժամանակի տարաբնույթ հակահերոսները դարձի կգան և անկախ իրենց կամքից կդառնան երկրի ազնվասիրտ քաղաքացիներ:

7-հարկանի այս շենքը կառուցվել է 1908-1915 թթ. Նիկոլաևսկի փողոցի թ. 11 հասցեով (այժմ՝ Իսթիգլալիյաթ փող.), ճարտարապետն է Վարդան Սարգսյանը: Սեփականատերերն էին ներկայիս Ադրբեջանի ծխախոտարդյունաբերության հիմնադիրներ Գևորգ և Միրզաջան Ռոստոմի Միրզաբեկյանցները (Егор и Мирзаджан Романовичи Мирзабекянцы):

«Սոնետ 101»-ը պարզապես թատրոն չէ, այն, ըստ իս, հայությանը գոնե վերջին հազար տարում (այն է՝ Նարեկացու ՄԱՏՅԱՆ-ից հետո) արարչական ինքնությունը խարխլող հակահամակարգի թատերական դատավճիռ-օրատորիան է։

Երբեմն ստեղծագործ մտքի թռիչքը կարող է ոչ միայն հիացնել, այլև ցնցել իր վերմարդկային կատարելությամբ, աչքին հաճո, բայց գիտակցությանը անըմբռնելի վեհությամբ, հաշվարկների ճշգրտությամբ ու լուծումների յուրօրինակությամբ։

Книга Фридриха Паррота «Путешествие на Арарат» (Friedrich Parrot. Reise zum Ararat) впервые вышла в свет на немецком языке в 1834 году в Берлине. В 1845 г. был издан английский перевод книги, в 1985 году в сокращенном виде сочинение Ф. Паррота было переиздано в ГДР в серии «Классические путешествия» под редакцией и с послесловием Марианне и Вернера Штамс.

Թուրքն ասում է՝ 1915-ին հայերի ցեղասպանություն է տեղի ունեցել, հայ ու Հայաստան ներկայացնող իշխանությունն էլ պնդում է, թե՝ ոչ, դա սփյուռքահայերի մոգոնածն է... Գուգլում փնտրելով, կարդալով ընկա թուրք հետազոտող-գրող, գիտնականների PDF հայերեն գիտական հետազոտության էջերի մեջ ու դեռ կարդում եմ՝ մասամբ՝ անծանոթ, մասամբ՝ ծանոթ:

Արևմտյան Հայաստանի Ակն գավառի համանուն քաղաքից և Ապուչեխ գյուղից սերել են բազմաթիվ ազգանվեր ամիրայական գերդաստաններ, որոնք, նախ, արտագաղթում էին և հաջողության հասնում Կ․ Պոլսում ու Եգիպտոսում։

Գիրքը զուտ երաժշտագիտական ուսումնասիրություն չէ, հարյուրավոր աղբյուրների հիման վրա շարադրված հրապարակախոսական աշխատանք է: Հեղինակը լուսաբանել է հանճարեղ Կոմիտասի կյանքին ու գործունեությանն առնչվող մի շարք քիչ ուսումնասիրված հարցեր, ինչպես նաև վեր է հանել անհայտ փաստեր:

1963-ին ականավոր գրողը Փարիզում հարցազրույց է տալիս մի հայ լրագրողի։ Վերջինս հարցնում է․ «Ճի՞շտ է, որ Պոլսի լրագրողներին ասել է․ «Ես թուրքերը չեմ ատեր»։

«Իշխանությունը ժողովրդի ձեռքին է»: «Ոչ֊ոք թույլ չի տա իշխանությունը խլել ժողովրդից»։ Հասկանալի է, թե ում արտահայտություններն են։ Դրանք լսում ենք գրեթե ամեն օր՝ մի քանի անգամ։