Նախ՝ պատերազմի մասին. Արցախի Հանրապետության ՊՆ մամուլի ծառայության երեկ հրապարակած հաղորդագրության համաձայն՝ ՊԲ համապատասխան ստորաբաժանումների կողմից շփման գոտում արձանագրվել են ադրբեջանական զինուժի մեծաքանակ ռազմական տեխնիկայի՝ այդ թվում հրետանային միջոցների տեղաշարժեր և կենտրոնացում:

Սոցիալական կյանքում և միջպետական հարաբերություններում առավելագույն ազդեցիկության ձգտումը ուրիշների նկատմամբ՝ նրանց վրա առավելագույն գերիշխանություն հաստատելու և միաժամանակ առավելագույն հարստությունների տիրանալու տեսքով ու այս ամենի ծնած մրցակցությունը նշված նպատակներին հասնելու համար, եղել և մնում են մարդկության պատմության հիմնական շարժիչ ուժերը։

Ակնա-Ասկերան ճանապարհի վրա ադրբեջանական «մարդասիրական» շոուն շարունակվում է: Կարմիր մահիկի ընկերության գլխավոր քարտուղար Ջեյհուն Միրզոևն ասում է. «Չորրորդ օրն է՝ սպասում ենք:

Շատ հին ժամանակներից մարդիկ օգտագործում են «ծերացած ժողովուրդ» հասկացությունը՝ դրա տակ հասկանալով մարդկանց և հասարակության հնարավորությունների սպառված լինելը պետականաշինության, պաշտպանունակության և այլ հարցերում։

Ադրբեջանական կողմը Լաչինի միջանցքում գտնվող ապօրինի անցակետում առևանգել է ռուս խաղաղապահների ուղեկցությամբ Արցախից Հայաստան գնացող 2001 թվականին ծնված Ալեն Նելսոնի Սարգսյանին:

Մեր ներկա աննախանձելի վիճակը բացատրվում է ոչ թե մեր վատ կամ էլ, որոշ մարդկանց կարծիքով, շատ վատ մարդկային հատկություններ ունենալով, այլ վայրագ հարևաններից շատ թույլ լինելով և հզոր դաշնակցին ոչ լրիվ, բայց կորցնելով։

Այո, 2020-ի նոյեմբերի 9-ը փոխեց 2018-ին մեկնարկած ու պլանավորված գործողությունների շղթան, իսկ խնդիրը ամենևին Արցախը չէր ու անգամ հիմա չէ Արցախը. խնդիրը ՌԴ-ին ռեգիոնից ամեն գնով դուրս մղելն է ու հենց դա է մեկտեղվելու (ՀՀ-ի ինքնիշխանության պահպանման ականջահաճո կոչերի ու էմոցիոնալ տեքստերի ներքո), որ սորոսկանը, ազգայնականը, կուսակցական տարբերները, աղանդավորները, ԼԳԲՏ համայնքը, ՔՊ-ականը և շատ շատերը կանգնեն մի գծի վրա իրար հետ:

Արցախում ներքաղաքական ճգնաժամն օրեցօր խորանում է։ Հետկուլիսային հակասությունները, որոնք մինչ այդ տեսանելի չէին հասարակության լայն շերտերին, վերջին օրերին սկսել են հրապարակային դրսևորումներ ստանալ:

Ներհայաստանյան քաղաքական քննարկումների թիվ մեկ առարկան Ղարաբաղի հարցն է: Այս թեման առաջին հորիզոնականում է 1988-ից: Դրանով են միշտ պայմանավորված եղել բոլոր քաղաքական գործընթացները, իշխանափոխությունները, կադրային տեղաշարժերը և արտաքին աշխարհում մեր գործողությունները: Այս թեման նախկինները, ներկաները, գործիչներն ու չգործիչները, ռուսամետ-արևմտամետ «վերլուծաբաններն» ու, մի խոսքով, բոլորը, հասկացող և չհասկացող քաղաքագետները առավոտից իրիկուն դնում- վերցնում են:

Արցախի, հայերիս ներքին թշնամիների եթե ոչ անմիջական մասնակցությամբ, ապա դրդմամբ, ուղղորդմամբ, կազմակերպմամբ մի խումբ արցախցիներ Արցախում ռուսական խաղաղապահների ռազմաբազայի դիմաց գիշերվանից փակել են (https://www.youtube.com/watch?v=xI6fFsxFHAE&t=143s ) ռուսական խաղաղապահների ճանապարհը՝ այսպիսով նախադրյալներ ստեղծելով, որ ռուսական խաղաղապահները հեռանան Արցախից, Ադրբեջանը մտնի Արցախ, վերջ տա Արցախի Հանրապետության գոյությանը «լավագույն» դեպքում, իսկ վատագույն դեպքում՝ ցեղասպանի արցախցիներին: