Սեր և միություն. Դավիթ Սարգսյան

Փորձեմ վերապատմել ռազմական և պետական գործիչ, հայ առաջին աշխարհիկ մատենագիր Գրիգոր Մագիստրոս Պահլավունու (990-1058 թթ.) գրի առած հայտնի առակը՝ համաձայնեցնելով մեր օրերին, մասնավորապես, առաջիկա հանրահավաքին ընդառաջ:
Օդում չկախված լուրերը գուժում են, որ երկինքը փլվելու և խորտակելու է երկիրը: Կենդանիները խուճապի են մատնվում: Ոմանք նկատում են, որ մի փոքրիկ թռչուն պառկել է ծառի ճյուղին և ոտքերը վեր պարզել:

-Ի՞նչ ես անում,-պարսավանքով հարցնում են նրան:
-Երկինքն եմ պահում,-պատասխանում է ծիտիկը:
-Բա դու քո թույլ ոտքերով կարո՞ղ ես ամբողջ երկինքը պահել («որո՞վ ծղէ ծնգաւք ծառանաս, ծտիկ, քո ծովդ խելաւք»):
-Ես ի՛մ բաժին երկինքն եմ պահում» («Որքան կարեմ, զայն առնեմ»):
Յուրաքանչյուր պարտաճանաչ և սրտացավ քաղաքացի, այս մի քանի տարվա ընթացքում, եթե աչք ունի՝ տեսավ «աներկբա աննախադեպ» ավեր, կորուստ ու սուգ, ով ականջ ունի՝ լսեց աներևակայելի անհեթեթություններ և անամոթ ստեր, իր մաշկի վրա զգաց «ժողովրդավարության» ծանր հետևանքները և ճաշակեց մեծ դավադրության դառնագույն պտուղները...

Ով գիտակցություն և կամք ունի պաշտպանելու իր և մեր ազգային արժանապատվությունը պարտավոր է պահել ի՛ր բաժին երկինքը, թեկուզ ծիտիկի ոտքուժի դիմադրության չափով կասեցնել գահավիժումը՝ պատուհասած իր երկրի, հայրենիքի, ազգի, իր իսկ ընտանիքի գլխին, գոնե ֆիզիկական ներկայությամբ մասնակցելով Հայրենիքի փրկությանը նվիրված համաժողովրդական հանրահավաքներին և ընդվզումի գործողություններին:

Օն, անդր առաջ:
Թող հնչեն շեփոր, թող զարնեն զանգեր,
Վրեժառնության մեր օրն է հասել,
Թող լավ իմանա մեր նենգ թշնամին՝
Հայը չի մոռնար իր ոսոխը հին:

Մեկնաբանություններ