Պակիստանում քաղաքացիական պատերազմ է, հետևաբար, Ադրբեջանն ու Թուրքիան առնվազն մի որոշ ժամանակ զրկվեցին իրենց կարևորագույն ռազմավարական դաշնակիցներից մեկից. մնաց, որ մայիսի 14-ին Թուրքիայում կայանալիք նախագահական ընտրություններում Քեմալ Քըլըչդարօղլուն հաղթի կամ, գոնե, հեշտությամբ չհաշտվի իր պարտության հետ, և Ադրբեջանը առնվազն ժամանակավորապես կմնա մենակ:

Ես պատերազմ չեմ տեսել: Բայց դեռևս մանկությունից գիտեմ, թե ինչ է պատերազմը: Գիտեմ հայրական ու մայրական տատերիս սև զգեստներից, դիմապատից կախված սև շրջանակով հորեղբորս ու մորեղբորս զինվորակսն համազգեստով մեծադիր լուսանկարներից:

Թուրքական ընդդիմության առաջնորդ Քեմալ Քըլըչդարօղլուն ցուցադրել է Թուրքիան Չինաստանին կապող տրանսպորտային նախագիծ, որում այսպես կոչված «Զանգեզուրի միջանցքը» չկա և ճանապարհն անցնում է Իրանով։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ աշխարհի շատ ժողովուրդներ և նախկին ԽՍՀՄ-ի բացարձակապես բոլոր ժողովուրդներն անցան մեծ փորձությունների միջով։ Երկար տարիներ հարյուր միլիոնավոր խորհրդային քաղաքացիներ ապրել են «Ամեն ինչ ճակատի համար, և ամեն ինչ հաղթանակի համար» սկզբունքով, պատրաստ զոհաբերելու ամեն ինչ՝ ներառյալ իրենց կյանքը։ Այս պայքարում մեծ ներդրում է ունեցել նաև հայ ժողովուրդը, չնայած այն բանին, որ նրա թիվը ընդամենը 1,5 միլիոն էր։ Այս փոքրիկ լեռնային Հանրապետության հայ բնակչության մեկ երրորդը ուղարկվել է ռազմաճակատ։ Զգալի ներդրում են ունեցել նաև ԽՍՀՄ այլ հանրապետությունների հայերը, Լեռնային Ղարաբաղի բնակիչները և աշխարհասփյուռ հայկական սփյուռքը։ Հայերի ներդրումն այս պատերազմում կարելի է անգնահատելի անվանել։

Խորհրդանշանը (սվաստիկան) բուն էությամբ ժամացույցի սլաքի ուղղությամբ պտտելիս՝ արեգակնային ճառագայթները չեն հարվածում, այլ հանդիմանում են, մխիթարում, սովորեցնում և բժշկում, արժեքավորում:

Մայիսի 9-ն է: Մտածում եմ ինչ-որ բան գրել երբեմնի Եռատոնի առիթով, սակայն չի ստացվում: Ոչ միայն չի ստացվում, այլև մտքերս 1992-ի մայիսի փոխարեն ինձ համառորեն տանում են 2020-ի դաժան նոյեմբեր:

Գնալով համոզվում եմ, որ Հայաստանում գտնվող տարբեր տեսքի, ջուռի, բովանդակության մանր-մունր գրեթե բոլոր քաղաքական միավորները, անկախ նրանից` դեմոկրատ են, լիբերալ, թե պահպանողական, իրականում մի նպատակ ունեն` գործել, աշխատել միայն ու միայն Քոչարյանի դեմ։

Ալիևն ու իր շրջապատը վերջին ամիսներին շատ են խոսում ադրբեջանցի փախստականների Ղարաբաղ և Հայաստան վերադարձի մասին: Ռուսական ու եվրոպական կենտրոններում լուռ են կամ առանց դիրքորոշման անիմաստ մեկնաբանություններ են անում: Ի դեպ, հետաքրքիր է այն, որ ադրբեջանից տեղահանված հայ փախստականների վերադարձի մասին լռում են կամ էլ կրկին վերացական արտահայտություններ են անում մարդու իրավունքների մասին:

Մեր թշնամիները մեզ ուզում են զրկել ազգային միասնությունից, պատմական-գենետիկ հիշողությունից ու ազգային ստեղծագործական մտքից։ Հենց հասան դրան՝ այլևս մենք դադարելու ենք Մարդ հանդիսանալ։