«ՕՏԱՐԵՐԿՐԱՑԻՆԵՐԻ ՀԱՄԱՐ ԱՄԵՆ ԻՆՉՆ ԷԼ ՄԱՏՉԵԼԻ Է, ԵԹԵ ՄԱՏՈՒՑԵՍ ԻՐԵՆՑ ԱՓՍԵՈՎ»

«Կեղտոտ բծեր», «Որտեղից որտեղ», «Լույսի մասին», «Վերջին նամակ»… Ռոք-երաժիշտ ԳՈՌ ՄԽԻԹԱՐՅԱՆԸ մեծ թվով երգերի հեղինակ է: Հեղինակային երգերից զատ, ժամանակակից ոճով ներկայացնում է ազգային երգեր ու հոգևոր երաժշտություն:
Ծնվել է Վանաձորում: Երաժշտական կարիերան սկսել է 1993-ից «Snack» խմբի կազմում: 1996-ին Մհեր Մանուկյանի հետ ստեղծել է «Լավ էլի» խումբը: 2001-ից գործել է որպես անհատ երաժիշտ:
«Snack»-ը 1995-ին թողարկել է 17-երգանոց ալբոմ, 1996-ին` «Լավ էլի»-ի 3 ալբոմ, 22- երգանոց կրկնալբոմ, 1999-ին` հաջորդ ալբոմը և 2003-ին` «Լավ էլի»-ի ամերիկյան թողարկումը: «Սրանք փաստեր են, որոնցով մենք հպարտանում ենք. ուրիշ ոչ մի հայկական խումբ այդքան կարճ ժամանակահատվածում նման արդյունավետություն ցույց չի տվել»,- ասում է Գոռ Մխիթարյանը:
Այժմ բնակվում է ԱՄՆ-ում` Կալիֆոռնիայի նահանգի Բըրբենք քաղաքում, ուր հիմնել է իր սեփական «Gor Music» երաժշտական ստուդիան: Թողարկել է 7 ձայնասկավառակ, արժանացել է 14 մրցանակի:

-Գոռ, հայերե՞ն են Ձեր երգերը և ինչո՞վ են առանձնանում:
-Հիմնականում հայերեն են, միայն մեկ ալբոմ ունեմ անգլերեն (ամենաշատ վաճառվածը), որը թողարկել եմ 2005-ին: Ստեղծագործում եմ հիմնականում ալտերնատիվ ֆոլկ ռոք ժանրում, սակայն չեմ սահմանափակվում դրանով: Հեղինակային ժանրերից մինչև ֆանկ և քանթրի շոշափել եմ, ընդհանրապես, սխալ եմ համարում արվեստի մեջ կաղապարվելը: Իսկ իմ երգերի առանձնահատկությունը, հավանաբար, ճոռոմաբանությունից ու ավելորդ պաթոսից խուսափելն է, ես երգում եմ պարզ ու մատչելի, հուսով եմ` գրագետ հայերենով, ու ամեն ինչի մասին, հնարավորինս փոքրացնելով կատարող-ունկնդիր հեռավորությունը:
-Հայ երգը որքա՞ն է հարազատ օտարերկրացիներին: Կարո՞ղ ենք հետաքրքրություն առաջացնել, նոր բան ասել:
-Օտարերկրացիների համար ամեն ինչն էլ համեմատաբար մատչելի է, եթե մատուցես իրենց ափսեով: Նույնիսկ ամենահայկական գործիքը` դուդուկը, հիմնականում ավելի հեշտ են ընկալում, եթե իրենց արդեն ծանոթ գործիքավորման ուղեկցությամբ է հնչում (շնորհակալություն Փիթըր Գաբրիելին): Նույնն էլ վերաբերում է հայերեն երգերին: Օտարալեզու երաժշտությունն արդեն իսկ փոքր լսարան ունի ԱՄՆ-ում, այդ առումով նախապատվությունը տրվում է, օրինակ, իսպաներենին: Որևէ նոր բան ասելու համար կարգին պիտի քրտնենք, մանավանդ, եթե այս ձևով շարունակվի: Մեր ազգագրական համույթներն ավելի մեծ հնարավորություն ունեն ամերիկացիների հետաքրքրությունը շարժելու, քան ժամանակակից արտիստներն ու խմբերը, որոնց համար դեռես 1985 թվականն է Հայաստանում:
-Թե՛ մեզ մոտ, թե՛ դրսում ռաբիսը մասսայականություն է վայելում: Դա՞ են ավելի շատ մատուցում, թե՞ պահանջարկն է այդպիսին:
-Եկեք խոստովանենք, որ Հայաստանն այս պահի դրությամբ եվրոպական երկիր չէ և ավելի շատ կրում է հարևան երկրների մշակույթի, այս պարագայում` նրանց էժանագին մասսայական երաժշտության ազդեցությունը: Չեմ կարծում, թե առանց պետական միջամտության կարող է որևէ բան փոխվել, իսկ քանի դեռ հստակ մշակութային քաղաքականություն չկա ձևավորված, ռեստորանային երաժշտությունը կշարունակի հնչել եթերից և կմնա դոմինանտ: Դե, սփյուռքն էլ հիմնականում Հայաստանի խոնարհ հետևորդն է, քանի որ համալրվում է հայաստանցի ներգաղթյալների հաշվին:
-ՈՒնե՞ք որևէ այլ մասնագիտության, աշխատանքի անհրաժեշտություն:
-Ես նաև կիթառ եմ դասավանդում:
-Կապ ունե՞ք հայ հեղինակային երգի, նաև դրսի վարպետների հետ:
-Արմեն Մովսիսյանն իմ մտերիմ ընկերն է, շատերին էլ ճանաչում եմ, բայց անմիջական շփում չունեմ:
-Արմեն Մովսիսյանը մեզ հետ զրույցում նկատեց, որ հեղինակային արվեստը «դինոզավրերի արվեստ» է, վաղ թե ուշ վերանալու է, լավագույն դեպքում հնչելու է ակումբներում` փոքր լսարանի համար:
-Ճիշտն ասած, չեմ զարմանում, այս պահի դրությամբ իրոք մեծ լսարան չունի: Ես երբեք էլ աչքի չեմ ընկել ապագան գուշակելու կարողությամբ, բայց ինչ-որ ժամանակ հեղինակային ժանրը գուցե վերածնունդ ապրի: Հիմա բավականին մեծ թվով հեղինակ կատարողներ կան, թող ամեն մեկն իր գործը բարեխղճորեն անի, ու տեսնենք` ինչ կստացվի:
- Ձեր վերջին ձայնասկավառակը` «Հոգին», բացառիկ նախագիծ է, որն իրականացվել է հայ եկեղեցու հետ («Հայր մեր» տերունական աղոթքի կատարումը ակուստիկ կիթառով, Նահապետ Քուչակի հայրենները ֆանկ-ռոք ոճում): Քննադատություններ չե՞ն եղել:
-Պահպանողականների համար, իհարկե, ամեն մի նոր բան վտանգ է պարունակում, հետևաբար քննադատում են: Փառք Աստծո, ես նրանց կարծիքը սովորաբար չեմ հարցնում ձայնագրվելուց առաջ:
-Դուք է՞լ եք այն կարծիքին, որ մեր օրերում երաժշտությունը վերածվել է զվարճանքի` էժանագին շոուների տեսքով:
-Երաժշտության մասին ձևակերպումները թողնելով արվեստաբաններին` ես կասեմ այսպես` երաժշտությունը նաև զվարճանք է: Եթե այն դիպչում է սրտիդ, ուրեմն հասել է իր նպատակին: Ոչ ոք չի կարող մոնոպոլիզացնել այն և պարտադրել, որ լսես խոհափիլիսոփայական երաժշտություն, որը ստիպում է հուզվել, մտածել: Դա, իհարկե, շատ լավ տարբերակ է, բայց ո՛չ պարտադիր: Իսկ մեր օրերի էժանագին շոուները մասսայական մշակույթի անբաժանելի մասն են:
-Ի՞նչ կա մեզ մոտ, որ չկա դրսում: Եվ` հակառակը:
-Հայաստանում կա հիանալի ազգագրական խումբ` «Շողակն» անսամբլը, Հայաստանում են պկուահար Կարեն Հակոբյանը, երգչուհի Լիլիթ Դանիելյանն իր «Հայրեններ» ալբոմով, Լիլիթ Պիպոյանը: Այս մարդկանց շնորհիվ ես կարող եմ հպարտ հայտարարել, որ նրանցից չկան դրսում: Իսկ դրսում կա նորություն, որը միշտ ուշացումով է այցելում Հայաստան:
-Կվերադառնա՞ք Հայաստան:
-Հավանաբար:
Զրուցեց Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ

Մեկնաբանություններ