«ԽՆԴԻՐԸ ՓԱԹԵԹՈՎ, ՀԱՄԱԿԱՐԳՎԱԾ ԼՈՒԾԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ «ՄԻԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆՆ» ԱՄԵՆԱԼԱՎ ԿԱՐԳԱՎԻՃԱԿԸ ՉԷ

«Իրատես de facto»-ի հարցերին պատասխանում է ԱԺ պատգամավոր ՀԱԿՈԲ ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ

-Պարոն Հակոբյան, ո՞ր եզրում եք միանում Դուք և քաղաքականությունը. ինչպիսի՞ն եք Դուք քաղաքականության մեջ:

-Գուցե մինչև քաղաքականություն մտնելը պատկերացնում էի` ավելին կարող եմ անել, ամեն ինչ կարող եմ անել, բոլոր դեպքերում, մեծ էր ցանկությունը երկրի կյանքին մասնակցելու, ինչ-որ բան փոխելու: Ի՞նչ ստացվեց, կարծում եմ` կասի ընտրողը` առաջիկայում, այնուհանդերձ, անցնող հինգ տարիների ընթացքում քիչ բան չարվեց: Կիսատ մնացածն էլ առաջիկա հինգ տարում կլրացվի: Ինչ վերաբերում է հարցի հաջորդ բաղկացուցչին, ասեմ, որ պոպուլիզմից հեռու մարդ եմ` լինի քաղաքականության մեջ, լինի կյանքում: Ցուցադրությունն իմ ժանրում չէ. ես գործի մարդ եմ:

-Վերջերս Դուք անդամակցեցիք ՀՀԿ-ին. ՀՀԿ-ն պահպանողական կուսակցություն է համարվում` տրանսֆորմացիոն «հակումներով»: Որպես տեսակ, Դուք առավել ա՞ջ, պահպանողակա՞ն, թե՞ ձախ հայացքների կրող եք:

-Լիբերալ-պահպանողական հայացքների կրող եմ:

-Պարոն Հակոբյան, Դուք եղել եք նաև ՕԵԿ-ում, ու երբ բոլոր գործարարները 2006-ին մի հրահանգով դուրս եկան ՕԵԿ-ից, Դուք այն եզակիներից էիք, որ այդ հրահանգին չենթարկվեցիք, ինչո՞ւ:

-Այո, մնացի, և մնալու բազում պատճառներ կային` քաղաքականից մինչև մարդկային: Մնացի, որովհետև ես սկզբունք ունեմ. սեփական պրիզմայով անցկացնել Ձեր մատնանշած ցանկացած «հրահանգը». ես պետք է ինքս ինձ հասկանամ քայլ անելուց առաջ, ինձ հետ լինեմ ներդաշնակ:

-Եվ այնուհանդերձ, դուրս եկաք ՕԵԿ-ից:

-Դուրս եկա: 2007 թ. ապրիլին: Դուրս եկա Արթուր Բաղդասարյանի հետ փոխհամաձայնեցված: Առանց նեղանալու, մարդկային հարաբերոթյունները պահպանած… այսքա՛նը:

-Հինգ տարի անկուսակցական լինելուց հետո էլ անդամակցեցիք ՀՀԿ-ին. ինչո՞ւ հիմա:

-Տեղյակ եք` ես սահմանամերձ շրջանները ներառող ընտրատարածքի պատգամավոր եմ: Հինգ տարի փորձել եմ, հուսամ` նաև կարողացել եմ միայնակ լուծել բազմաբարդ խնդիրներ: Սակայն խնդիրները փաթեթով, համակարգված լուծելու համար «միայնությունն» ամենալավ կարգավիճակը չէ: Թե ինչու հատկապես հիմա անդամակցեցի, այն պարզ պատճառով, որ ընտրվելիս ես իմ ընտրողներին խոստացել էի մնալ անկուսակցական, ինչն էլ արեցի:

-Դուք պարոն Հակոբյան, մեր, այսպես ասած, կրթված քիչ գործարարներից եք` տեխնիկական գիտությունների թեկնածու, ճարտարագիտական ակադեմիայի թղթակից անդամ. «իսկապե՞ս» գործարար եք. ինչու եմ հարցնում, որովհետև բոլոր գործարարներն ասում են` գործարար չենք:

-Խնդրի նրբությունն այլ է. գործարար ես մտածողությա՞մբ, կարգավիճակո՞վ, դեյուրե՞, թե՞ դեֆակտո: Բնականաբար, աշխատավարձ ես ստանում եմ ԱԺ-ից, և իմ հիմնական աշխատանքն ԱԺ-ում է: Օրենքի տառը պահվում է, որովհետև կա դասական ձևակերպում` հավատարմագրմամբ կառավարում: Բայց եթե ես ասեմ, որ ոչ մի կապ չունեմ իմ իսկ ստեղծած գործարանի ու գործի հետ, հաստատ ո՛չ անկեղծ, ո՛չ էլ ազնիվ կլինի: Ես իհարկե, մասնակցում եմ գործարանին առնչվող խնդիրների քննարկմանը, խորհուրդներ եմ տալիս:

-Խոսակցություն կար, թե ապագա պառլամենտում քաղաքականությունը տարանջատվելու է բիզնեսից: Չեղավ: Արդյո՞ք ժամանակը չէր:

-Անկեղծ ասած, դեռ ոչ: Առայժմ, կարծում եմ, ԱԺ-ն ունի մեր փորձի կարիքը, ինչն էլ օրենսդրական նախագծերը մշակելիս հաշվի է առնվում. այդով էլ օրենքները պրագմատիկ, կյանքային են դառնում: Չնայած չեմ էլ կարծում, որ հեռու է ժամանակը, երբ, ինչպես ողջ քաղաքակիրթ աշխարհում, մեզանում նույնպես, գործարարը կզբաղվի իր աշխատանքով, իսկ նրա հետաքրքրություններն ու շահերը օրենսդիր մարմնում կներկայացնեն առավել ինստիտուցիոնալ` միայն օրենսդրական գործունեությամբ զբաղվող ներկայացուցիչ-անհատներիը:

-Դուք գործարար շրջանակները ներկայացնող այն քիչ պատգամավորներից եք, որ, կարելի է ասել, գրեթե պարտաճանաչ մասնակցում է ԱԺ նիստերին: Այնուհանդերձ, Ձեզ հաճախ չենք տեսնում պառլամենտի ամբիոնի մոտ, ինչպես ընդունված է ասել` կառավարությանը հարցեր տալիս, հարցեր բարձրացնելիս, օրենսդրական նախագծեր ներկայացնելիս:

-Պարտադիր էլ չէ: Կա երևացող, կա չերևացող աշխատանք: Կա նաև հանձնաժողովներում, այսպես ասած, սևագործ աշխատանք: Եթե դուք երբևէ ներկա լինեք հանձնաժողովների նիստերին, ապա կտեսնեք, թե որքան ակտիվ եմ ես այդ նիստերին, որովհետև օրենքների փոփոխությունները տեղի են ունենում հենց այդ ընթացքում. աշխատանքի այդ մոդուլն ինձ համար ավելի ընդունելի է. արդեն ասացի` պոպուլիզմն իմ ժանրում չէ, այնպես որ, «իմ մահվան մասին լուրերը խիստ չափազանցված» են, որովհետև, բացի հանձնաժողովներում աշխատանքից, և՛ հարցեր եմ տվել, և՛ ելույթներ ունեցել: Գիտեք, հետո էլ, եթե հարց պետք է տամ նախարարին, հարց լուծեմ, ի՞նչ կարիք կա, որ դրան մի քիչ էլ թատրոն խառնեմ, բոլորն էլ տեսնեն, որ ես հա՜րց տվեցի. հանդիպում եմ նախարարի հետ, ցանկացած հարց բարձրացնում, այո, նաև լուծման տանում:

-Հիմնականում ի՞նչ հարցեր եք լուծում և ո՞ր նախարարների հետ:

-Տնտեսությանն ու գյուղատնտեսությանն առնչվող հարցեր, որոնք վերաբերում են տարածաշրջանին, ընտրողների անմիջական հոգսերին` հողային օրենսգրքին, ակցիզային հարկին, սոցիալական խնդիրներին:

Օրենսդրական իմ գործունեությունը, այսպես ասած, առավել ակտիվանում է բյուջեի քննարկման փուլերում. եթե դիտարկեք անցնող տարիների բյուջեի քննարկումների խրոնոմետրաժը, ապա կնկատեք, թե պատգամավորներից ովքեր են առավել ակտիվ եղել այդ քննարկումների ժամանակ, ինչ առաջարկություններ են ներկայացրել: Այնտեղ դուք «կհանդիպեք» ինձ. կոնկրետ 2012 թ. բյուջեի առնչությամբ ես ներկայացրել եմ ամենաքիչ առաջարկները` երեսունվեցը, որից վեցն ընդունվել է, ինչը, լավ չէ, բայց վատ` նույնպես չէ:

-Պարոն Հակոբյան, և այնուհանդերձ, ինչո՞ւ` ո՛չ Երևանում, մանավանդ որ Դուք Երևանից եք, Ձեր «չբիզնեսը» նույնպես Երևանում է, իսկ Դուք ահա կրկին Տավուշի Ձեր ընտրատարածքում առաջադրվեցիք: Ի՞նչն է Ձեզ կապում Տավուշին:

-Մայրական գիծը: Մեծ լոռեցին ասում էր. ինչ լավ բան կա մեջս սարերից, նանիցս է: Մայրս ծնվել է Շամշադինում, երկու տարեկանից տեղափոխվել Դիլիջան, պապս գնացել պատերազմ, չի վերադարձել` ինձ թողնելով սարերի նկատմամբ իր հարազատությունը: Շատ եմ սիրում Դիլիջանը: Ներքին, անհասկանալի մի կապ կա էդ կողմերի հետ: Հետո էլ, երբ 2007-ին ընտրվեցի, խոստացա, որ մշտապես գործող գրասեն-յակներ եմ բացելու, սկսված ակտիվ կապը երբեք չեմ խզելու, շատ հաճախ եմ այցելելու իրենց: Ասեմ իմանաք` խոստումս կատարել եմ: Անցնող հինգ տարիների ընթացքում այդ կենդանի կապի շնորհիվ լուծվել են ոչ միայն հողի, տեսակի հետ հաղորդակցության իսկապես ինձ համար թանկ խնդիրը, այլև կոնկրետ-պրագմատիկ հարցեր` ջրագծերի, գազիֆիկացման, 1260 ուսանողի ուսման վարձի, մանկապարտեզների, դպրոցների վերանորոգման, սերմացուի ու ի անհրաժեշտություն` շատ ու շատ այլ խնդիրներ: Իհարկե, բարեգործության շրջանակներում:

-Ընտրատարածքը, ուր Դուք առաջադրվել եք, բավականին «բազմաժանր» է` կան թեկնածուներ տարբեր կուսակցություններից. ո՞ւմ եք համարում Ձեր հիմնական մրցակիցը:

-Բոլորին էլ: Բայց որոշողը ժողովուրդն է: Իսկ ժողովրդի և իմ միջև կապը փոքր-ինչ այլ է` հազար ու մի, ինչպես նաև վերը նշված պատճառներով, դրա համար էլ, եթե անկեղծ ասեմ, ապա կարծում եմ` ընտրվելու դժվարություններն իմ առջև շատ չեն լինի, բնականաբար, մարզում արված գործը նաև հաշվի առնելով:

-Ի դեպ, որպես մարդ, Ձեզ ի՞նչն է ամենից շատ ցավ պատճառում:

-Դավաճանությունը:

-Շա՞տ են Ձեզ դավաճանել:

-Պատահել է։ Ես հիշաչար մարդ չեմ և կարճ ժամանակ անց հաղթահարել եմ այդ վիճակը, բայց, բոլոր դեպքերում, իսկապես ցավոտ երևույթ է, որովհետև ով մեկ անգամ ընդունակ է դավաճանության, կարող է էլի ու էլի:

-Զինաթափող անկեղծություն. իսկ Դուք երբևէ չե՞ք դավաճանել:

-Երբե՛ք: Ո՛չ մեկին: Պարզ ճակատով կարող եմ բոլորի առջև կանգնել, խոսել, քննարկել` ցանկացած հարց:

-Ի՞նչ սպասումներ ունեք կյանքից, էս անցավոր աշխարհից. Պրուստը հարցնում է` ի՞նչ կասեք, երբ կանգնեք Աստծու առաջ:

-Հուսամ, որպես մեղանչական մարդ, մեծ-ճակատագրական սխալներ թույլ չեմ տվել, ու որ կանգնեմ Աստծու առաջ, կխնդրեմ Աստծուն` օրհնություն մեր ժողովրդի համար:

-Եվ վերջում մի պրովոկացիոն հարց. պարոն Հակոբյան, շա՞տ եք գարեջուր խմում. հումքը` շատ, գործարանը` մոտիկ:

-Հիասթափեցնեմ Ձեզ. գարեջուր շատ չեմ օգտագործում: Ընդհանուր առմամբ, որպես մարդ, ոգելիցի նկատմամբ առանձնակի հակում չունեմ. հետո էլ` ինձ մոտ ամեն ինչ չափի մեջ է:

-Ամենա-ամենապրովոկացիոն ու վերջին հարցը. պարոն Հակոբյան, Ձե՞ր գարեջուրն է լավը, թե՞ «կոնկուրենտ ֆիրմայինը»` «Կոտայքինը»:

-Բնականաբար, երկուսն էլ լավն են, երկուսն էլ հայկական են:

-Է՜, պարոն Հակոբյան, չեղավ, ոչ թե ինտրիգը չստացվելու պատճառով, այլ որ` լավը չէ այն զինվորը, որ չի ուզում գեներալ դառնալ ու ասել` «յա ես եմ»:

-Ասեմ. երկու գարեջուրն էլ Հայաստանինն են, բայց քանի որ, ըստ մեր ցուցանիշների, մեր գարեջուրն ավելի շատ է վաճառվում Հայաստանում, քան «Կոտայքը», բնականաբար, ես ևս մեծամասնության կողմնակից եմ:

-Բռա՜վո: Իսկ դրանից պարոն Ծառուկյանը` էսպես, որ սիրում է առաջինը լինել, նույնիսկ ընտրություններում իր սոցիոլոգներն ասում են` նա առաջինն ու վերջինն է, չի՞ նեղվում դրանից:

-Պարոն Ծառուկյանը բավականին մեծահոգի մարդ է, ես նույնպես: Այնպես որ, Ձեզ հաստատ չի հաջողվի մեզ «կռվացնել», որովհետև մենք ընկերներ ենք, ոչ քաղաքական, այլ որպես, ինչպես դուք ասացիք` «կոնկուրենտ ֆիրմաներ», և նման խնդիրներ մեր միջև չկան:

-Ափսո՜ս. թե չէ կարող էր նա գալ, սովորել, թե ո՜նց պետք է առաջին տեղը գրավել:

-Դե՜, առաջին տեղը գրավելն այդքա՜ն էլ հեշտ բան չէ, չէ՞… Հասա՞ք Ձեր ուզածին:

-Մի քիչ:

Զրույցը` Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆԻ

Մեկնաբանություններ