Նիկոլի ասուլիսից հետո իրավիճակն անդառնալիորեն փոխվել է։ Սա արդեն քաղաքականություն չէ, սա ներկա-նախկին նախասիրությունը չէ։ Սա կոնկրետ անհատական որոշման պահն է՝ Նիկոլի հետ անձնական պատասխանատվությամբ կիսելու հայրենիքի մասնատումը։

Սույն թվականի մայիսի 22-ին իր ասուլիսում Նիկոլ Փաշինյանն այլևս բաց տեքստով հայտարարեց, որ ինքն անվերապահ որոշում է կայացրել ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը 86 600 քառ.կմ տարածքով, հատուկ ընդգծելով՝ ներայալ Արցախը:

Սա անոմալիա է։ Երեկվա ծայրահեղ վտանգավոր ասուլիսից հետո առավոտյան ԱԺ-ն հանգիստ սկսում է աշխատանքը։ Տարբեր իրականությունների մեջ ենք. հերոսների ծնողների նստացույց, հասարակություն, որը ցույց տվեց կոշտ դիրքորոշում, անհատներ, որ չլռեցին, Արցախ, որը չլռեց, և ՀՀ ԱԺ։ Օրգանական կապը կտրվել է՝ օբյեկտիվ վտանգների, հանրության մեջ առկա լրջագույն անհանգստության, փողոցի և քաղաքական դաշտում կատարվողի միջև։

Իմ հիացմունքն եմ հայտնում տիկին Գայանեի և նրա ընտանիքի նկատմամբ, խոնարհվում նրա որդու հերոսության առաջ։

Ձերբակալված Գայանեին դատարանի բակում աջակցելը գուցե լավ, բայց թույլ ու հումանիտար գործ էր: Գայանեն իր գործողութունն արել է և իրավական համակարգի կողմից բռնաճնշվել, էստաֆետը փոխանցել, որ իրեն աջակցողներն անեն: Կասկած չունեի, որ կալանավորվելու է, որովհետև իշխանությունը գիտի՝ ինչպես բոլորին երկար պահել այն ներվի մեջ, որն իրեն ձեռնտու է և աստիճանաբար թմրեցնել այդ ներվը: Իրական աջակցությունը հետևյալն է՝ քանակով և կամքով պարալիզացնել այն համակարգը, որը պահում է Գայանեին: Դա չեն կարող անել որդեկորույս ծնողները, դա չի կարող անել սովորական ըմբոստ քաղաքացին միայնակ, դա ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ գործընթաց է՝ իր ողջ էությամբ ու տրամաբանութամբ, դա պետք է անեն ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ համարվող ուժերը իրենց ռեսուրսով, կազմակերպվածությամբ, հիերարխիայով և լիդերությամբ: Եթե դա չի արվում, հարցը չի քաղաքականացվում, ուրեմն լքվում են և՛ որդեկորույս ծնողները, և՛ ըմբոստ քաղաքացիները:

Վերջին 5 տարվա ընթացքում էշություններ դուրս տվողների թիվը կտրուկ աճել է, ինչը երբեմն հասնում է անբարոյականության ու սրբապղծության:

Բրյուսելյան վերջին հանդիպման ավարտին հայտարարված արդյունքները, ինչպես նաև Ռեյկյավիկում Ն. Փաշինյանի կողմից հնչեցրած մոտեցումները խորը մտահոգություն են առաջացրել հայ ժողովրդի մոտ:

Այս առումով որևէ զարմանալի կամ անսպասելի բան տեղի չի ունեցել, Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլն արել է այն, ինչի համար նրան բերել էին և ինքն եկել էր իշխանության: Դրանում համոզվելու համար բավական է կարդալ նրա խմբագրած «Հայկական ժամանակ» (իրականում՝ «Թուրքական ժամանակ») թերթում իր և այլոց որոշ հրապարակումներ, Նիկոլի «Երկրի հակառակ կողմը» «գիրքը», լսել վարչապետության շրջանում նրա մի շարք հրապարակային ելույթներ, կարդալ Հայաստանի, Արցախի, հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամու կատարած որոշ գրառումներ:

Բրյուսելում տեղի ունեցած եռակողմ հանդիպումից հետո Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելը պաշտոնապես հայտարարել է, որ Հայաստանը ճանաչել է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը 1991 թ. Ալմա-Աթայի Հռչակագրի հիման վրա՝ 86.6 հազար քառ. կմ տարածքով։ Հայտարարությունը տեղի է ունեցել Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի և Արցախի Հանրապետությունների նկատմամբ ուժի շարունակական կիրառման և ագրեսիայի, ինչպես նաև արցախահայության տեղահանության, էթնիկ զտման և ցեղասպանության ենթարկելու ահագնացող սպառնալիքների պայմաններում: