Որևէ կերպ չթերագնահատեք Նիկոլի ելույթը։ Այն բազմաշերտ է, բազմավտանգ ու անպայման ունենալու է շարունակություն։ Եվ այն ամբողջական է ու «լեգիտիմ»՝ միայն ու միայն Ալիևի համաժամանակյա ելույթի հետ։ Ըստ այդմ.

Նախորդ դարի 70-ականներից շրջանառության մեջ դրվեց բավականին ուշագրավ «բայական կառավարում` իմանալ, ցանկանալ, կարողանալ, հասցնել» թեզը:

Մարդկանց ու տարբեր մասշտաբի մարդկային խմբերի արժեքային համակարգի, նրանց վարքի ու գործունեության իմաստային մեկնաբանումների մասին խոսելը դարձել է մոդայի նման մի բան։

Աշխարհաքաղաքականության հիմքը երկրագնդի վրա ուժերի ու հզորությունների բաշխումն է, որը կարող է ունենալ քաղաքական, գաղափարական, տնտեսական, ռազմական, ռեսուրսային, կլիմայական, մշակութային և ավելի պակաս կարևոր բաղադրիչներ։

Քաջությունը ոչ միայն մարտի դաշտում է պետք, այլ նաև՝ մտքի դաշտում, որտեղ ամենամեծ քաջությունը պետք է սեփական սխալներն ընդունելու և հետադարձ հայացքով դրանց օբյեկտիվ անալիզի համար՝ առանց արած սխալների մեջ միայն ուրիշներին մեղադրելու։

Առավելագույն ազդեցիկության սկզբունքը, լինելով կյանքի շարունակականության և հարատևման ավելի ընդհանուր սկզբունքի անմիջական հետևանք, ունի բավարար հզորություն, որպեսզի կարողանա բացատրել, կանխատեսել և կառավարել մարդկանց ու մարդկային համակարգերի վարքն ու գործունեությունը։

Մեզ ճակատագրական օրեր են սպասվում: Ենթադրվում է, որ մենք կկարողանանք համախմբվել այդ ճակատագրական պահին և լուծել մեր խնդիրը այս կամ այն չափով նպաստավոր ելքով: Ենթադրությունը հիմնվում է այն կանխադրույթի վրա, որ կան կարող ուժեր, կան հայրենիքի հոգսերով ապրողներ, և այլն: Ինչումն է խնդիրը:

«Я царь»-ի վերափոխված երեկվա «червь»-ն իրեն «Бог» դարձրածների էմոցիաները, դյուրահավատությունը, մեծահարուստներին, ինչպես ասում են` «без суда и следствия» լինչի դատաստանի ենթարկելու մոլուցքն այնպիսի ուժով շարժման մեջ դրեց և ուղղորդեց անհրաժեշտ հուն, որ հանրության սթափ մնացած փոքրաքանակ հատվածին ապշեցրեց դեմագոգիայի նուրբ արվեստին տիրապետելու իր հազվագյուտ և հուժկու տաղանդով:

«Հիմա մի բան կասեմ, որը մեծ աղմուկ է բարձրացնելու: Իմ համոզմունքը նա է, որ պատերազմը պարտվել ենք այն պատճառով, որ բանակում գործել է «5-րդ շարասյուն»։ Սա իմ համոզմունքն է մի շարք փաստերի վերլուծության արդյունքում։ Այդ փաստերը, կարծում եմ, առաջիկայում այնքան հրապարակային կլինեն, որ իմ հայտարարությունն այդքան տարօրինակ չի թվա»։

2018 թվականին՝ սահուն իշխանահանձնման գործարքից հետո, նոր կառավարչական թիմը որոշեց իրենց տիրապետության տակ ստեղծել մի գաղափարական հիմք, որի մեջ ամփոփված կլինեին անվտանգային, պաշտպանական, արտաքին քաղաքականության, սոցիալական, տնտեսական, իրավական, նույնիսկ սպորտային թիրախային նպատակներ։ Ոչ պրոֆեսիոնալ, դիլետանտ, գյուղական երազախաբության լավագույն ավանդույթներով ստեղծվեց մի ծրագիր, որի անունը դրվեց «Հայաստան 2050»: Ծրագրի մեջ կային իսկապես բացառիկ տխմարություններ, որոնցից մի քանիսը հիշենք համառոտ։