Այդինը նախախնամական անձնավորություն էր

Առաջարկեցի, որ շաբաթական թերթի մեկ էջը տրամադրենք հոգևորին: Ասաց՝ ինքդ էլ տնօրինիր և բացեցինք ԽՈՐԱՆ էջը, որ ուղարկում էինք նաև բանտարկյալներին:
Ցուրտ ու մութ տարիներն էին, սկսել էի քնել սրբագրիչների սենյակում, աթոռների վրա:
Եկավ, ասաց.
- Մի՞թե կարծում ես, թե ես տանը փափուկ անկողնում կարող եմ հանգիստ քնել, իմանալով, որ աթոռներին ես գիշերում: Վերցրու,- ասաց.- սա իմ հանգստյան սենյակի բանալին է: Այնտեղ ամեն ինչ կա, թե գրասեղան, թե բազմոց, թե հեռուստացույց, թե սառնարան:
Ցերեկը ինձ հանգստյան սենյակ, գիշերը՝ քեզ ննջասենյակ՝ աշխատասեղանով:
Երբ «Առաքյալների կանոնները» գրքույկը Շահե Արքեպիսկոպոսի հովանավորությամբ հրատարակեցի, գրքույկը շոշափում էր, որպես գանձն են շոշափում:
Այդինը նախախնամական պարգև էր և է՛:
Երբ մահացավ, շատ զարմացա. Ինչպե՞ս կարող էր նման մարդը մեռնել, Տե՜ր:
Եվ ապա Տերը հասկացրեց, որ այն կողմում էլ է Այդինը նախախնամական, մեծ եղբայր, կենդանի հոգով:
Ցավոք, նման մարդիկ քիչ են աշխարհ գալիս:
Աստծո Սիրո պահպանությունը խնդրենք մեր եղբոր հոգու համար:

Մաքսիմ ՈՍԿԱՆՅԱՆ

Հ.Գ.
Երբ արդեն այլ մի տեղ էր խմբագիր, գնացի, թե՝ «Լեռան քարոզ» ուզում եմ, գրպանի, ծալովի գրքույկով հրատարակել զինվորներին նվիրելու: Ձևավորումը արդեն արել եմ:
- Քանի՞ օրինակ,- հարցրեց:
- 5000:
Եվ քիչ օրեր անց՝ «Լեռան Քարոզը» զինվորների համար, արդեն տպագրել էր:
Նկարիչ Նիկոլ Աղաբաբյանը վկայեց թե, Այդինը թերթի օրերը վերհիշելիս ասել է.
- Միայն ցավում եմ, որ Մաքսին ավելին չստացվեց, որ օգնեի:

Մեկնաբանություններ