Վահե ԱՎԵՏՅԱՆ. Թափառական գնչուներն ու հայերիս մի քանի հազարամյա մշակույթը

- Վահե, խնդրում եմ, թողեք ձեր պատկերասրահում մի երեկո քեֆ անենք, է´լի, ի՞նչ կլինի,- ասում է գնչու հարևանս, որի մասին լսել եմ, որ մեքենայի գող է ու անկազմակերպ քրեական հանցախումբ-գերդաստանի պարագլուխ, որն ապրում է մեր թաղամասում:- Վահե, գնչուներին բոլորն արհամարհում են, ոչ մեկը չի թողնում սրահ վարձենք, իսկ մենք ուզում ենք գերդաստանով մի երեկո քեֆ անել պարզապես: Շատ եմ խնդրում, դու էլ հո մյուսների նման ռասիստ չե՞ս: Ազնիվ խոսք, համը չենք հանի:

«Ի՞նչ պետք է անեն էս խեղճերն իսկապես,- մտածում եմ:-Պատկերասրահը երբեմն դատարկ է, թող քեֆ անեն, ինչո՞ւ ոչ»: Համաձայնեցի:
Քեֆի օրը պատկերասրահում հայտնվեց ազգային տարազ հագած-կապած մոտ 50- հոգանոց գնչուական թաբոր` տարբեր սեռի, տարիքի ու տեսքի, ծծկեր երեխաներից սկսած, վերջացրած արդեն մի քանի տարի առաջ մեռած պառավներով, որոնց հավանաբար մոռացել էին թաղել կամ պահել էին, որ թոշակները ստանան:
Հիսուն գնչուները հետները բերել էին 80 երաժշտական գործիք ու մի քանի րոպեից հնչեցրին մի համերգ, բոլորով, առանց բացառության, որից մինչ օրս փշաքաղվում է մաշկս, և անլիարժեքության անչափ սուր «պրիստուպ» է սկսվում բարձիթողի վիճակում:
Նրանք, իհարկե, հանեցին համը, երբ քեֆի վերջում հարբեցին ու ծեծեցին միմյանց կոնտրաբասներով, ակորդեոններով ու տրոմբոններով, բայց համերգից ստացած իմ տպավորությունը չի նսեմացել դրանից և անգամ սաստիկ ավելանում է, երբ մի քանի հազարամյա մշակույթ ունեցող ցեղս փորձում է երգել որևէ սեղանի շուրջ, ու մի քանի տասնյակի մեջ երկու հոգի չի գտնվում անգամ` որևէ երգի մեկ տնից ավել անգիր իմացող:
Էլ չեմ ասում, որ բոլորի ականջների ու լսողության վրայով հետ ու առաջ է արել ցարական Ռուսաստանի ամբողջ այրուձին, օսման ու սեփական խուժան ենիչերիներն ու սովետական ամբողջ զրահատեխնիկան:

Քորբյոլե
08.07.2014թ.

Մեկնաբանություններ