Ժայռը երկնել ու մուկ է ծնել

Համացանցում տարածված այս լուսանկարը ինձ էլ դառնացրեց, բայց չզարմացրեց:

Ինչի՞ց ենք զարմանում, պահ, մի խեղճուկրակ քծնող թիրախ է ընկել, գուցե ասում է՝ մի քիչ կամաց գնա, գոզալ, որ գլուխդ պատին չառնի:

33 տարի է սրա մեջ է հայ հասարակությունը՝ վերից-վար, ամենուր ու ամեն տեղ, կառավարությունից մինչև կազմակերպություններ, մինչև դպրոց ու մանկապարտեզ, բակ ու հարևան, ծանոթ- անծանոթ, ընկեր, բարեկամ:

Տեր ու ծառայի իշխող ու ստրկացնող հարաբերություններ են, քչերը կարող են սրա տակից պատվով դուրս գալ մինչև որոշակի՝ քաջնազարներին չդիպչող սահմաններ:

Գրիգոր աղայի ժամանակներն են եկել, բա ի՞նչ էինք ուզում, ով էլ չի կզում՝ աղան տակի դոշակն էլ է քաշում, տուն ու տեղը վերգրում, քաղցած շան պես գցում չոլերը:

Հիշեցի՞ք Փափազյանի «Ժայռը», անցյալ դարերը:

Հայը միշտ էլ սա է եղել՝ փողից հղփացող, փողով ստրկացնող, փող տեսնելիս՝ չոքերը թուլացող, փսլինքը կախող, ամեն սրբություն ոտքի տակ առնող ու խեղճերի ջանին ընկնող:

էն տասը տոկոս չստրկացող, բարձր հայն էլ թող գնա սատկի, լավագույն դեպքում՝ մի հավերժություն անկյունն ընկած ցախավելի պես բանի ու բանի՝ բիրդան աղեքի կա՛մքն է:

Մի տարբերությամբ՝ աղան հիմի կոչվում է տնօրեն ու գործատու՜, իշխան ու իշխանիկ:

«Ժայռը» դիտեք, ժայռը երկնել ու մուկ է ծնել...

Ակամա նորից Սահյանի զրույցն եմ հիշում՝ 92-ին.

«Վայելե՛ք, ձեր երազած ազատ, անկախ երկիրն է»:

Սա էլ քիչ էր, հիմա էլ՝ ժողովրդավարակա՜ն, չէ մի՝ գիտահետազոտակա՜ն...

Փոխվեք, հայեր ջան, քծնելս ու խեղճանալս ո՞րն է: Երկիր ենք կորցնում, գոնե հիմա փոխվեք, էս երկիր հանձնող, փողին գերի աղաների, արտը լափող մկների առաջ մի խեղճացեք:

Ազգ ու երկիր, ժողովուրդ դարձեք:

Մեզ 88-ին խաբեցին, շարժումն այլասերեցին, դուք մի խաբվեք:

Սա ուրի՛շ պատերազմ է:

Սուսաննա Բաբաջանյան

Գորիս

Մեկնաբանություններ