Նաիրա Զոհրաբյանը նշել է, որ Կիրանցից սկսվելու է ազատագրական շարժումը: Ես մի փոքր համաձայն չեմ: Ազատագրական շարժումն արդե՛ն սկսվել է:

Վստահաբար կարելի է ասել, որ ժողովրդի գերակշիռ մասը չի ուզում այս իշխանություններին: Հապա ինչու մարդիկ տասնյակ հազարներով դուրս չեն գալիս ցուցադրելու իրենց անհամաձայնությունը սրանց:

Կիրանցից ու Ոսկեպարից սկիզբ առած, Հայ առաքելական Սուրբ եկեղեցու հոգևոր հայրերի (հատկապես Բագրատ Սրբազանի) առաջնորդությամբ հանուն հայրենյաց հողի պաշտպանության ոտքի ելած ժողովրդի մոտ ՏԱ ՀՈՒՅՍ, ՏԱ ԼՈՒՅՍ, ՏԱ ՈՒԺ Է արթնացել։

Ոմանց թվում ա, թե քաղաքացին դամբուլի նման մի բան ա, որին ծառից քաղում են ու քացի են տալիս։ Դե, հայոց լեզուն էնքան ճկուն ա, որ կարելի ա նաև տենց մեկնաբանել։ Բայց իրականում՝ քաղաքացին դամբուլ չի։ Քաղաքացին աղյուս ա՝ էն աղյուսը, որով կառուցվում ա պետության շենքը...

Սիոնիզմը նախ ստեղծեց Ադրբեջանը, հետո ստեղծեց Իսրայելը։ Երկուսն էլ արհեստածին և արհեստական պետություններ են, և եթե հնարավոր լինի դիմակները հանել, ապա կպարզվի, որ դիմակների տակ ոչինչ չկա։ Բայց իրական է սիոնիզմը...

«Դեմ ենք տարածքներ հանձնելուն», «Դեմ ենք միակողմանի զիջելուն» և այսօրինակ նշանաբաններին պետք է փոխարինի հստակ (աներկբա) քաղաքական օրակարգ, օրինակ` «Փաշինյան Նիկոլի հրաժարական»:

Մինչ դավաճան քայլիստների թայֆան և նրանց սպասարկողները հանրությանը մոլորեցնում և մանիպուլացնում են, թե բա Նիկոլը Հայաստանի հողերից մի կտոր չի տալիս Ադրբեջանին և դա Ադրբեջանի հողերն են ու նմանատիպ այլ հիմարություններով կերակրում քաղաքականապես անգրագետ և պատմություն չիմացող քայլիստների դավաճանախմբին երկրպագող զանգվածին՝ սեփական խայտառակ պարտությունը որպես հաղթանակ, փոխզիջում և արժանապատիվ կապիտուլյացիա ներկայացնելով, պաշտոնական Բաքուն նախագահի մակարդակով «երեք մատի կոմբինացիա» է ցույց տալիս հայ ժողովրդին բացահայտ ասելով, որ մի միլիմետր հետ չի տալու Հայաստանից գրավված տարածքներից, որոնց 90 տոկոսը Բաքուն Հայաստանից գրավել կամ ստացել է որպես նվեր Նիկոլ Անհողի կառավարման ժամանակ:

Մարդկային յուրաքանչյուր էթնոս, բնականոն կյանքով ապրելու և գոյատևելու համար, որպես նախապայման, առաջին հերթին պետք է ունենա իր ազատ և անկախ Հայրենիքը: Ժողովրդի պատմական ապրելատարածքն է Հայրենիքը: Բայց ամեն մի ապրելատարածք՝ դեռ Հայրենիք չէ: Դարերի ընթացքում է հողը դառնում հայրենիք, երբ այն պատվում է ժողովրդի պատմամշակութային, ազգագրական, ճարտարապետական հուշարձաններով, նախնիների գերեզմաններով, երբ այն սրբագործվում է թշնամիների դեմ մղած պատերազմներում տարած հաղթանակներով և լեգենդար հերոսների թափած արյունով, երբ ձևավորվում են ազգային բնավորության գծերը, ազգային նկարագիրը, ավանդույթները, բարքերը, տարազը, լեզվական առանձնահատկությունները և ազգային ինքնագիտակցությունը, երբ այդ հողը ժողովրդի պատմական հիշողության մեջ է մտնում ժողովրդական բանահյուսության, առասպելներով, էպոսներով, երգերով ու հեքիաթներով, հարազատանում հոգեպես, երբ ժողովուրդը դառնում է հոգևոր ամբողջություն, երբ «Հող» հասկացությունը վերածվում է «Տուն» հասկացության, իսկ «Տուն» հասկացությունն էլ՝ «Երկիր» ու «Հայրենիք» հասկացությունների, և մտնում է էթնոսի արյան ու գենի մեջ` որպես նրա գոյատևման հիմնական պայման:

Այս պահին ամբողջ երկրով մեկ ժողովրդական դիմադրության մեծ ու փոքր դրսևորումներ են։

Թուրքիան իր ծննդի պահից սկսեց ձևավորել ազգային պետություն՝ բոլոր ինստիտուտներով հանդերձ։ Հատկապես ուժային կառույցները ունեին ընգծված ազգային դեմք, և հետագայում, Աթաթուրքի մահից հետո, տասնյակ ռազմական հեղաշրջումներ կատարվեցին Թուրքիայում, որոնք ուժայինները բացատրեցին, կոպիտ ասած, «ազգային ուխտից» շեղվելու հանգամանքով։ Հեղաշրջում իրականացնողները հիմնականում հայտնվում էին բանտերում և ոչ թե իշխանության աթոռին, ինչպես շատ երկրներում էր լինում։ Բայց անգամ դա չի կանգնեցրել նրանց, որպեսզի նույնը 2016-ին փորձեն, ու դեռ էլի են փորձելու։