ՀՀ ԱԳՆ-ն պաշտոնական հայտարարությամբ գուժում է, թե աշնանն Ադրբեջանը պատրաստվում է հարձակվել Հայաստանի վրա. «Ադրբեջանն ամեն ինչ անելու է՝ վիժեցնելու Հայաստանի հետ խաղաղության համաձայնագիր կնքելու գործընթացը, 2024թ. նոյեմբերին Բաքվում կայանալիք COP29 գագաթաժողովից հետո Հայաստանի նկատմամբ նոր ագրեսիա ձեռնարկելու համար»։

Հայաստանում ընթացող իրադարձությունների ֆոնին հետին պլան մղվեցին մի շարք «հռչակավոր» գործիչներ, օրինակ` Բրյուսովի անվան համալսարանի ռեկտորի աթոռին բազմած, լեգենդար товарищ Гюрджинян-ը: Սակայն, ինչ էլ լինի, պետք է հիշել, որ վերջինս ապրում է Հայաստանում, մեր կողքին և շնչում է մեր շնչած օդը:

Քամոտ սարի գլխին եմ, մանկությանս գագաթին։ Ծնվել եմ 1950 թ. հունիսի 19-ին։

Այո՛, մեր նահատակները չեն զոհվել, մեր հերոս նախնիները չեն մաքառել, մեր ազգի պանծալիները չեն ստեղծագործել ու արարարել, որ «երեխաների վզերից խաչքարեր կախենք»: Ավելին, այդ սերունդներն են իրենց նախնիների հիշատակին ու հաղթանակներին խաչքարեր դրել՝ որպես հավերժ երախտիքի ու հիշատակի վկայություն...

Մանդատները վայր դնելու ճանապարհով քաղաքական ճգնաժամ առաջացնելն ու խորհրդարանի լուծարմանը հասնելը նույնքան մանիպուլյացիա է, որքան ընտրությունների ճանապարհով Նիկոլին իբր լեգիտիմացնելու` ժամանակին շրջանառվող թեզը։ Բանն այն է, որ եթե անգամ ընտրություններին ներկայիս ընդդիմադիր խորհրդարանական ուժերը չմասնակցեին էլ, ընտրությունները, միևնույնն է, կայանալու էին։ Եվ ընտրությունների արդյունքում ձևավորվելու էր խորհրդարան 30%-անոց գրպանային ընդդիմությամբ։ Պայմանական 15%-ը կլինեին թագուհիթովմասյաններ, 15 %-ը` իշխանզաքարյաններ։ Քաղաքական պայքարի լրացուցիչ ինստիտուցիոնալ լծակ չէր լինի, որքան էլ այդ լծակի արդյունավետ գործառնությունը երբեմն բանավիճային է։

Ինչպես կարելի է տեսնել, այսպես կոչված, «սահմանազատման» տրամաբանությունից, այն հիմնականում շրջանցում է թշնամու կողմից ՀՀ-ից օկուպացված տարածքները։

Առանձին անձինք, քաղաքական գործիչներ, վերլուծաբաններ, լրագրողներ ձգտելով վարկաբեկել, վիրավորել միմյանց կամ իրենց պատվիրատու ուժերի ընդդիմախոսներին ու հակառակորդներին` հաճախ նրանց անվանում են ԱԱԾ գործակալներ՝ թյուր համոզմունք ունենալով, թե իբր գործակալը խիստ բացասական մարդու հավաքական կերպար է:

Եկատերինա թագուհու ֆավորիտ կոմս Պոտյոմկինը Տավրիդյան տիտղոս ստանալու հետ ձեռք բերեց հարավային Ռուսաստանը շենացնելու պարտավորություններ։

Այն, ինչ այսօր տեղի է ունենում Հայաստանում, ինձ ինչ-որ առումով, հիշեցնում է 1991-ի «Կոլցո» օպերացիան։ Բայց հարց է առաջանում․ այդ ի՞նչ տեղի ունեցավ դրանից հետո, ի՞նչը փոխվեց...