ՄԵԾ ՊԱՀՔԻ ՇԱԲԱԹՆԵՐԸ ՏՆՏԵՍԻ ՇԱԲԱԹ (ՄԱՐՏԻ 1-7)

Տերը մեզ իմաստություն է սովորեցնում և այդ իմաստությունը սովորեցնում է մեզ Անիրավ տնտեսի առակով, ոչ թե իրավացի տնտեսի: Ըստ այդ առակի՝ մենք ամենքս էլ անիրավ տնտեսներ ենք, վատնել ենք մեր Տիրոջ կողմից մեզ վստահված կյանքի արժեքներ, առաքինության գանձեր ու բարության չափորոշումներ: Եվ գիտենք, որ պատասխան տալու մեր պահը պիտի գա: Բայց քանի դեռ ժամանակ ունենք, և ըստ պաշտոնի՝ քանի դեռ իրավունք ունենք, ապա Տիրոջ առջև մեզ նման պարտք ունեցողների գործած մեղքերն ավելի պակաս պիտի համարենք, քան դրանք ըստ օրենքի են դիտվում ու դատվում: Ըստ այդմ, այդ մարդիկ մեզ շնորհակալ լինելով, իրենք ևս պակաս կդիտեն մեր հանցանքները՝ բարեկամի նման ընդունելով մեզ իրենց տներում, երբ նեղության մեջ ընկնենք: Խոսքն այստեղ այլոց մեղքերի ներման չափի մասին է, որի` մեզ համար կարևոր ըմբռնումը որպեսզի գիտակցենք, Տերը նման առակով է իրողությունը մեզ բացատրում: Անիրավ Տնտեսն ահա, մարդկանց պարտքերին մասնակի թողություն շնորհելով, իմաստություն է ունենում իր կյանքի հենարանի համար վաղվա բարեկամներ ձեռք բերելու: Եվ այս ամենն ըստ շնորհի է և ոչ ըստ օրենքի, որովհետև օրենքը միայն դատում է, իսկ կյանքի փրկությունը միայն շնորհով է՝ ողորմածությամբ: Այս մասին Տերը մեզ թեպետ սովորեցնում է անիրավ տնտեսի` այլոց պարտքերին որոշակի չափերով (ոչ թե ամբողջությամբ) թողություն շնորհելու գործելակերպով, սակայն այլոց թողություն տալով՝ մեր ապաշխարությունն է շահվում, ապրելու գործնական հենարան ստեղծվում Տիրոջով: Որովհետև Աստված ոչ թե մեր կորուստն է որոնում, այլ փրկությունն ու ապաշխարությունը: Եվ մենք ձեռք ենք բերում բարեկամներ, որոնք մեր նեղ օրվա մեջ, որպես մեր ժամանակին տված մեղքերի թողության հատուցում՝ պատրաստ են օգնել մեզ՝ ապաշխարել հավիտենական կյանք ունենալու համար: Մեջբերենք այս շաբաթվա խորհրդակիր այդ առակը, որի բացառիկ մեկնությունը Տերը տալիս է առակի վերջում։
ԱՆԻՐԱՎ ՏՆՏԵՍԻ ԱՌԱԿԸ
Եվ Յիսուս իր աշակերտներին ասաց. «Մի մեծահարուստ մարդ կար, որ մի տնտես ունէր. և նրա մասին ամբաստանութիւն եղաւ, որպէս թէ վատնում է իր տիրոջ ունեցուածքը: Տէրը կանչեց նրան և ասաց. «Այս ի՞նչ եմ լսում քո մասին. տո՛ւր քո տնտեսութեան հաշիւը, որովհետև այլևս տնտես լինել չես կարող»: Տնտեսն իր մտքում ասաց. «Ի՞նչ պէտք է անեմ, քանի որ իմ տէրը տնտեսութիւնս ինձնից վերցնում է. հողի վրայ աշխատել չեմ կարող, մուրալ ամաչում եմ: Գիտեմ, թէ ինչ պիտի անեմ, որպէսզի, երբ տնտեսութիւնիցս հեռացուեմ, ընդունեն ինձ իրենց տները»: Եւ իր տիրոջ պարտապաններից իւրաքանչիւրին մէկ առ մէկ իր մօտ կանչելով՝ առաջինին ասում է՝ «Իմ տիրոջը ինչքա՞ն պարտք ունես»: Եվ սա ասում է՝ Հարիւր տակառիկ ձէթ. և տնտեսը նրան ասում է՝ «Ա՛ռ քո մուրհակը և նստի՛ր ու անմիջապէս գրի՛ր՝ յիսուն»: Ապա դարձեալ միւսին ասում է՝ «Դու ինչքա՞ն պարտք ունես». և սա ասաց՝ «Հինգ հարիւր պարկ ցորեն»: Տնտեսը նրան ասաց՝ «Ա՛ռ քո մուրհակը և նստի՛ր ու գրի՛ր՝ չորս հարիւր»: Եվ տէրը գովեց անիրաւ տնտեսին, որովհետև հնարամտութեամբ գործեց, քանի որ այս աշխարհի որդիները աւելի հնարամիտ են, քան լոյսի որդիները իրենց սերնդի մէջ»:
«Եւ ես ձեզ ասում եմ. անիրաւ մամոնայից ձեզ համար բարեկամներ արէք, որպէսզի, երբ այն պակասի, յաւիտենական յարկերի տակ ընդունեն ձեզ: Քիչ բանի մէջ հաւատարիմը շատի մէջ էլ հաւատարիմ է. իսկ քչի մէջ անիրաւը շատի մէջ էլ անիրաւ է: Արդ, եթէ անիրաւ մամոնայի մէջ հաւատարիմ չեղաք, ձեզ ո՞վ կը վստահի ճշմարիտը: Եւ եթէ օտարինը եղող բանի մէջ հաւատարիմ չեղաք, ձերը ո՞վ կը տայ ձեզ: Ոչ մի ծառայ երկու տիրոջ ծառայել չի կարող. որովհետև, եթէ մէկին ատի, միւսին կը սիրի. կամ եթէ մէկին մեծարի, միւսին էլ կ՚արհամարհի: Չէք կարող ե՛ւ Աստծուն ծառայել, ե՛ւ մամոնային»:
Մաքսիմ ՈՍԿԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ