Քանի որ Ալեքսեյ Նավալնու մահը Հայաստանում ևս բավականին քննարկվեց, ընդ որում, երկու ճամբարների տրամաբանության մեջ, այսպես ասած, «ողբ և քեֆ» ձևաչափով, հարկ եմ համարում հայտնել նաև իմ կարծիքը: Ալեքսեյ Նավալնու մահը Հայաստանում, բացի մարդկային հասարակ կարեկցանքից, այլ` քաղաքական երանգավորում չպիտի ունենա, ընդ որում, ո՛չ ուրախանալ ու չարախնդալ, և ո՛չ էլ Պուտին անիծել ու կոկորդիլոսի արցունքներ թափել (մենք ողբալու ներազգային շա՜տ ավելի պատճառներ ունենք):
Ի վերջո, հարյուր տարի առաջ կրկին նույն հարացույցն էր` Լենի՞ն, թե՞ Դենիկին։ ՈՒ, ինչպես միշտ, նույն սխալները:
Եկեք ուղղակի ձերբազատվենք մեր քիթն այլոց վառոդի կաթսաները մտցնելու մոլուցքից, առավել ևս, երբ իրականում շատ բան չենք հասկանում։
Մեր խնդիրները լուծելու փոխարեն բավ է մեր ուժերը ջլատենք այլ տեղերում, այլ անձերի հաղթանակի ու պարտության մեջ փրկություն փնտրենք։
Արա Պողոսյան