Այսօր մի թեմայի մասին պետք է խոսեմ, որն անկասկած ցավալի է և բացատրում է մեր հանրային անշարժությունը, իսկ ավելի ճիշտ, խորացող ճահիճը։

1901 թ․ Բանաստեղծը տպագրեց «Պոետն ու Մուսան» պոեմը։ Դա դառնությամբ ու հուսահատությամբ առլեցուն, «անհաս փառքի ճամփայի» տատասկների կամ, ինչպես գրել է նամակներից մեկում՝ «մռայլ ու տափակ, մանր ու չնչին» իր օրերի մասին ստեղծագործություն է։ Այդտեղ Հովհ․ Թումանյանն ունի այսպիսի տողեր․

Նախ` ի՞նչ է նշանակում բոյկոտ: Դասական իմաստով, բոյկոտ նշանակում է ինչ-որ մեկի հետ հարաբերություններ խզել` այդ մեկին մեկուսացնել: Ցավոք, բնակչության և հասարակական տրանսպորտի միջև չկա հարաբերությունների խզում, տրանսպորտը մեկուսացված չէ: Երևանի մետրոպոլիտենն աշխատում է, այնտեղ բոյկոտի մասին չեն էլ լսել: Ավտոբուսներն ու տրոլեյբուսները ևս մեկուսացված չեն: Վերջիններիս ուղևորներին կարելի է բաժանել մի քանի խմբի:

1991-ի դեկտեմբերին Թուրքիայի նախագահ Թուրգութ Օզալը թուրքական նեղ շրջանակներում ներկայացրեց Բերձորը (Լաչինը) Մեղրիի դիմաց փոխանակելու գաղափարը:

Մեր նպատակը պետք է լինի ոչ թե մարդկանց մեծամասնության հետ հոգեբանական ռեզոնանսի մեջ մտնելն ու նրանց համար պարզունակ, հաճելի ու, երբեմն էլ, ոչ ցենզուրային բառեր օգտագործելով միավորներ հավաքելը, այլ մարդկանց իրատեսություն և մտածել սովորեցնելը:

Բարբառները մարդկանց նման են՝ ծնվում են, ապրում և, ցավոք, մեռնում։ Մեռնում են գործածողների չգոյության պատճառով։ Հետո իրենց լավագույն, մնայուն, կենսունակ բառերը փոխանցում են մայր լեզվին, իսկ իրենք վերածվում գիտական ուսումնասիրության նյութի։

Այսօր ես որոշեցի Թումանյանի քառյակների մասին խոսել։ Բանաստեղծն իր գրական զարգացման ողջ ընթացքում ձեռք բերած փորձով, բանաստեղծական որոնումներով, աշխարհի ու մարդու մասին մտորումներով նախապատրաստվել է քառյակներին ստեղծագործական կյանքի ողջ ընթացքում։ Նա իր կենսափորձն ու ստեղծագործական նվաճումներն ամփոփել է քառյակներում, որոնք չորս տողի, երբեմն մեկ բառի մեջ կարողացել են արտահայտել անսահման լայն բովանդակություն։

Փետրվարի 17-ին՝ ժամը 11:00-ին, կկայանա ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի մամուլի ասուլիսը:

Թրքահպատակ անամոթը , երբ դեռ ընդամենը «քայլող» պատուհաս էր, նոր էր սկսել ազգի հետ իր լկտի խաղը, պատեհ ու անպատեհ բարբաջում էր` «Ժողովուրդը տուգանքի մատերիալ չէ»: Հետո եղավ այն, ինչ եղավ:

Թումանյանն այն եզակի գործիչներից է, ում գրական հարստությունը նույնքան անժխտելիորեն բացառիկ է ու մեծ, որքան նրա մարդկային կերպարը: Թումանյանի կյանքի բազմաթիվ դրվագներ կարծես մեկտեղվում, զուգահեռվում են հայ ժողովրդի ճակատագրի հետ: Բանաստեղծն ապրում էր իր ժողովրդի համար բարդ ու դաժան ժամանակներում և ամբողջովին կիսում էր հային բաժին հասած յուրաքանչյուր դառնություն: Կիսում էր ոչ միայն ինքը, այլև նրա ամբողջ ընտանիքը: Նրա չորս որդիներն էլ զինվորներ էին, չորս