2013 թ. քաղաքական կարևորագույն իրադարձությունների շարքին պետք է դասել «Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 3-րդ գալուստը»: Հայաստանի անկախության պատմության մեջ դժվար է հիշատակել մեկ այլ անձի, ով համակարգված և նպատակասլաց կերպով փորձում է իր տեղն ու դերն ունենալ քաղաքական գործընթացներում` չունենալով ոչ հստակ գաղափարախոսություն, ոչ էլ հստակ գործունեության ծրագիր: Միևնույն ժամանակ, անկախ Հայաստանի պատմության մեջ չկա ավելի տապալված և արժեզրկված գործիչ, որքան Տեր-Պետրոսյանն է:

Վերջին տասը տարում Մոլդովայում տեղի ունեցած իրադարձությունների քննարկումը, դրանցում կոմունիստական, հետկոմունիստական, ազատական, ռումինամետ և աջ քաղաքական խմբերի խաղացած դերը հնարավորություն են տալիս որոշակի վարկած առաջ քաշելու կոմունիստների քաղաքականության առնչությամբ, որոնք թեև 2009 թ. հեռացել են իշխանությունից, սակայն դեռևս զգալի ազդեցություն ունեն երկրում։

Ճիշտն ասած, ոչ հայ այս կնոջ մասին գրելու ցանկությունս առաջացավ, երբ իմ ֆեյսբուքյան էջում, առանց երկար վարանելու, տեղադրեցի նրա նկարը հետևյալ գրառումով. «Երբ կինը խելացի է, անկախ իր արտաքինից, նա արդեն գեղեցիկ է: Անգելա Մերկել`կին, որը Գերմանիայի նման կոպիտ երկրում իր կամքն է թելադրում. նա չի պարտվում, քանզի նա պետական մտածելակերպ ունի»:

ԱՄն-ի Պետդեպը կիսեց ավագանու ընտրությունների քարոզարշավը: Ամերիկորեն պրագմատիկ: Ինչպես ասում են` ճիշտ տեղում, ճիշտ ժամին: Զեկույցն ուղղակի «պարաշյուտով» երկնքից ընկած օգնություն էր ընդդիմադիրների գլխին: Հատկապես լուրջ նահանջ արձանագրած, արևմտյան համարում ունեցող, «հարկավորներից» Մոսկվա ուղարկված Րաֆֆու ու նրա այդպես էլ չկայացած շարժման համար: Հիմա արդեն բոլոր ընդդիմադիրները «թեմա» կունենան` մի ուրիշ ձեւ: Քարոզարշավը դրա վրա կառուցելու, հաթաթա տալու համար: Նույնիսկ բախումների գնալու ու դրանք արդարացնելու:

ՀՀԿ գործադիր մարմնի նիստում հավանություն է տրվել վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի պաշտոնավարման շարունակմանը, կվերանշանակվեն նաև պաշտպանության ու արտաքին գործերի նախարարները:

Ապրիլյան իրադարձությունների հորձանուտում գրեթե աննկատ ու անարձագանք մնաց Րաֆֆի Հովհաննիսյանի երդման բուն տեքստը: Օրինաչափորեն կրկնակի երդմնակալության փաստն ավելի մեծ հետաքրքրություն էր հարուցել ու ավելի շատ մեկնաբանություններ ունեցավ` լինելով աննախադեպ ու արտառոց, մինչդեռ տեքստը իրոք հետաքրքիր էր, մասնավորապես Հայաստանի չորրորդ Հանրապետության հիշատակությամբ: «Ժառանգության» նախագահը փաստացի իր «նոր Հայաստանն» անվանեց Հայաստանի չորրորդ Հանրապետություն ու նրա հետ միասին երդված քաղաքացիները, փաստորեն, Հայաստանի չորրորդ Հանրապետության քաղաքացիներն են: Դա հերթական նոնսենսն էր, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մատուցում էր հասարակությանը:

Երևանի ավագանու ընտրություններն ուրույն թեստ են մասնակից բոլոր ուժերի համար` վերից վար: Ոչ միմյանց նկատմամբ փոխկապակցություններում: Այլ սեփական` «ներսային» տիրույթներում: Բոլոր կուսակցություններում էլ տեղի է ունենում «ինվենտարիզացիա»` վա-բանկ վերջնարդյունքով: Այսպես.

Եվ այսպես, հարավաֆրիկյան Դուրբան քաղաքում ավարտվեց Բրազիլիան, Ռուսաստանը, Հնդկաստանը, Չինաստանը և ՀԱՀ-ը միավորող միջազգային կառույցի (BRICS) գագաթնաժողովը։ Այդ հանդիպումից տարբեր ու շատ բաներ էին սպասում։

Սպիտակ տան վարչակազմի և ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի առաջատար նավթային ընկերությունների պատվերներով գլոբալ նավթային և էներգետիկ բիզնեսն սպասարկող նավթային խորհրդատվական ընկերությունները (կոնսալտինգները) իրենց պատկերացումներն են շարադրել նավթի արդյունահանման, առաքման և վաճառքի ոլորտում հնարավոր վտանգների մասին։ Այդ աշխատանքներին մասնակցել են Ռայսի համալսարանին առընթեր Ջորջ Բեքերի անվան ինստիտուտը (Հյուսթոն), Քեմբրիջի էներգետիկ ակադեմիան (Բոստոն), նավթային ֆինանսական ընկերությունը (Վաշինգտոն), Ռազմավարական և միջազգային հետազոտությունների կենտրոնը (Վաշինգտոն), վտանգի խմբերի վերահսկողության կազմակերպությունը (Լոնդոն), ինչպես նաև մի քանի այլ հետազոտական կենտրոններ ու առանձին հետազոտողներ։

Րաֆֆի Հովհաննիսյանի՝ Մոսկվա կատարած այցն այլևս անցյալ է: Եվ նա էլ միակը չէ Հայաստանի իշխնամետ և ընդդիմադիր գործիչներից, որը ներքաղաքական կարևոր իրադարձությունների ժամանակ մեկնում է Մոսկվա: Նրա վրա հարձակումներ եղան սոցցանցերում, հիշեցրին, որ գնացել է ռուսաստանյան իշխանությունների «օրհնությունը» ստանալու և այլն: Ավելի արմատական հայացքներ ունեցողները նույնիսկ շեշտեցին, թե Մոսկվան հայ ընդդիմադիրների «գերեզմանափորն» է: