Ճգնաժամային պահերին, ստեղծված անցանկալի իրավիճակներից դուրս գալու ճանապարհների փնտրտուքի ժամանակ, հաճախ կարիք է լինում հետ դառնալ ու կասկածի տակ դնել ստեղծված վիճակի սկզբնապատճառների մասին մեր և ուրիշների կարծիքները և, դրա հետ միասին, այդ ամենի, երբեմն ծայրահեղության հասնող, բացատրությունները։
Մեծերի ու հզորների ճակատագիրը որոշվում է գլոբալ զարգացման տրամաբանությամբ, որում պատահականությունները համեմատաբար շատ ավելի փոքր դեր ունեն, քան՝ փոքրերի ու թույլերի ճակատագրում։
Էս ո՞նց եղավ, էս ու՞ր հասանք, էս ի՞նչ օրն ընկանք, բա մեր հայու էթնոգենը, արիականությունը, ազգային դիմագիծը, մեր հազարամյա պատմությունը, մեր միաբանությունը, մեր թասիբն ու նամուսը, բա մեր խիղճն ու ինքնասիրությունը:
Մեր ներկա աննախանձելի վիճակի ու դրա հետ կապված գոյաբանական լուրջ վտանգների մեջ գտնվելու հանգամանքը ստիպում են մեզ փնտրել այս երևույթի սկզբնապատճառները, քանի որ նման վիճակում առաջին անգամ չէ, որ հայտնվում ենք։
Որպեսզի սկսենք ճիշտ պատասխաններ գտնել խեղդող հարցերին՝ ի՞նչ է լինելու, ի՞նչ պետք է անենք և սկսենք ճիշտ հասկանալ իրականությունն ու ապագան, առաջարկում եմ մտքում պատկերացնել հետևյալ սցենարը։
Աշխարհի պատմությունը ակնհայտորեն ցույց է տալիս, որ ցանկացած մենթալիտետով մարդկանցից ու ժողովուրդներից, քաղաքակրթական ինչ մակարդակում էլ որ նրանք գտնվեն, հնարավոր է ստեղծել կայուն և զարգացող պետականություն։
Շատերը հիշում են, որ 2018 թվականին վարչապետի աթոռին հայտնված անձին լրագրողները հարցնում էին Ադրբեջանի հետ տարվող բանակցությունների ընթացքի մանրամասների մասին։ Ընդհանրապես քսան տարի ընթացող բանակցային գործընթացի մանրամասներին անտեղյակ այդ անձը, յուրահատուկ գռեհիկ պատասխան տվեց։