Վա՛յ ինձ, որովհետև երկյուղածությունը վերացավ երկրից, և մարդկանց մեջ չկա մեկը, որ ուղիղ լինի, բոլորն արյամբ են դատում, յուրաքանչյուրը սաստիկ նեղում է իր ընկերոջը, և իրենց ձեռքը չարիք անելու սովոր են դարձնում։ Իշխանը նվեր է խնդրում, իսկ դատավորը խաղաղության խոսքեր է ասում իրեն պետք եղած ձևով։ ... Մի՛ հավատացեք սիրելիներին, մի՛ ապավինեք իշխաններին, զգու՛յշ եղիր քո անկողնակցից, որ որևէ բան չպատմես նրան, որովհետև որդին անարգում է հորը, և դուստրը կկանգնի իր մոր դեմ, հարսը` իր ընկերոջ դեմ։
Միքիայի մարգարեությունը 7. 2-3...5-6