Ծիծաղելիս տխմարը բարձրացնում է իր ձայնը, իսկ խորագետ մարդը հազիվ ժպտում է հանդարտ։ Գիտունի համար խրատը նման է ոսկեղեն զարդի և աջ բազկի ապարանջանի։ Տխմարի ոտքը արագ դիմում է դեպի տուն, սակայն բազմափորձ մարդը պատկառում է մարդկանցից։ Անմիտը դռան արանքից է տան մեջ նայում, իսկ բարեկրոն մարդը մնում է դրսում։ Մարդու համար անվայել բան է դռան մոտ ականջ դնելը, իսկ իմաստունը վշտանում է այդ անարգ արարքից։
Սիրաքի իմաստություն 21. 23-27