Մարդու երջանկության ժամանակ տրտմության մեջ են լինում նրա թշնամիները, իսկ նրա վշտի ժամանակ նրա բարեկամը լքում է նրան։ Հավիտյան մի՛ հավատա քո թշնամուն, քանզի ինչպես պղինձն է ժանգոտում, այնպես էլ նրա չարությունը։ Եթե թեկուզ նա խոնարհվի և գլխահակ գնա, ուշքդ վրա՛ն պահիր և զգուշացի՛ր նրանից, նրա առջև մաքուր հայելու նման եղիր և կիմանաս, որ նա իսպառ չի մաքրվել ժանգից։
Սիրաքի իմաստություն 12. 9-11